اشعار بزرگان ادبیات در ثنای حضرت فاطمه (س)

ناصرخسرو:

رضوان به هشت خلد نیارد سر
صدیقه گر بود به حشر یارش
باکش ز هفت دوزخ سوزان نی
زهرا (س) چو هست یار و مددکارش
آن روز بیایند همه خلق و مکافات
هم ظالم و هم عادل بی‌هیچ محابا
آن روز در آن هول و فزع بر سر آن جمع
پیش شهدا دست من و دامن زهرا (س).
چون به حب آل زهرا (س) روی شستی روز حشر
نشنود گوشت ز رضوان جز سلام و مرحبا
پس پی آن پسران رو، پس از آن که تو را
پسران علی (ع) و فاطمه ز آتش سپرند
* **
ذوالفقار ایزدی سوی که فرستادم بعد
زن و فرزند که را برد جز زهرا (س) و شبیر
***
قال اول جز پیمبر کس نگفت
وانگهی زی آل او آمد مقال
جز که زهرا (س) و علی (ع) و اولادشان
مر رسول مصطفی (ص) را کیست آل؟
***
من همی نازش به آل حیدر و زهرا کنم
تو همی نازش به سند و هند بدگوهر کنی
لعنت کنم بر آن بت کز امت محمد
او بود جاهلان را ز اول بت نخستین
لعنت کنم بر آن بت کز فاطمه فدک را
بستد به قهر تا شد رنجور و خوار و غمگین
لعنت کنم بر آن بت کاو کرد و شیعت او
حلق حسین تشنه در خون خضاب و رنگین