یکی از مشاهیر آرمیده در آستان سیدالکریم+عکس

عقیق:در سال ۱۲۹۱ قمری در محله حسین آباد اصفهان در خانه آیت الله میرزا جواد بیدآبادی طفلی پا به عرصه وجود نهاد که او را محمد علی نامیدند. او مقدمات علوم را نزد پدر خود که فقیهی وارسته بود آموخت و سپس در کلاس درس برادر بزرگترش شیخ احمد مجتهد که یکی از اساتید معروف آن روز اصفهان بود حاضر شد و در ۱۰ سالگی در کلاس درس آیت الله میرزا هاشم خوانساری نویسنده کتاب مبانی الاصول شرکت کرد.

وی در سال ۱۳۰۴ قمری به تهران آمد و فقه و اصول را نزد آیت الله میرزا حسن آشتیانی آموخت. وی نخستین سالهای بلوغ را پشت سرمی گذاشت که در کلاس درس عرفان نشست و در هجدهمین سال عمر خود به درجه اجتهاد نائل آمد و سپس عازم نجف گردید و با شور و شوقی وصف ناپذیر در درس‌های آخوند خراسانی، آیت الله شیخ فتح الله شریعت (شیخ الشریعه)، آیت الله میرزا محمد حسن خلیلی و آیت الله محمد تقی شیرازی حاضر شد.

آیـــت حــق شــاه آبــادی بعد از هشت سال اقامت در عراق به ایران بازگشت و در تهران در خیابان شاه آباد (جمهوری اسلامی کنونی) ساکن و از این رو به شاه آبادی معروف گردید. آن بزرگوار مدت ۱۷ سال در تهران اقامت داشت و در سال ۱۳۴۷ قمری راهی شهر مقدس قم شد و به تعلیم و تربیت طلاب علوم دینی پرداخت.

از جمله شاگردان ایشان حضرت امام خمینی(ره) و آیت الله سید شهاب الدین نجفی(ره) بوده‌اند. امــــام خمینی (ره) به آیت الله شاه آبادی بسیار علاقه داشتند تا آنجا که هرگاه از ایشان نامی به میان می‌آوردند، می‌فرمود: روحی له الفداء «جانم فدای او باد» این مطلب در کتاب‌های امام به خصوص در کتابهای عرفانی ایشان کاملاً مشهود است.

آیت الله شاه آبادی بعد از ۷ سال اقامت در قم مجدداً در سال ۱۳۵۴ قمری به تهران مراجعت و به ترویج دین و تدریس فقه و اصول پرداختند و نیز مبانی علمی خویش را به رشته تحریر درآوردند که از جمله آثار ایشـــان : شــذرات المعــارف ۲ ـ رشحات البحار ۳ ـ مفتاح السعاده فی احکام العباده ۴ ـ حاشیه نجاه العباد ۵ ـ منازل السالکین ۶ ـ‌ حاشیه کفایـه الاصول آخوند خراسانی ۷ ـ حاشیه فصول الاصول ۸ ـ رساله العقل و الجهل است.

در زمان حکومت رضا خان یکی از مهمترین اقدامات آیت الله شاه آبادی مبارزه با ظلم و ستم شاهی وی بود. چنانکه امام (ره) می‌فرمایند: مرحوم آیت الله شاه آبادی علاوه بر آن که یک فقیه و عارف کامل بودند یک مبارز به تمام معنا هم بودند.

وی در سال ۱۳۲۸ شمسی سوم صفر (۱۳۶۹ قمری) بعد از هفتاد و هشت سال عمر پر برکت روح وی به ملکوت اعلی پیوست و پیکر پاک او با تشییع هزاران نفر از مومنین به شهرری منتقل و در رواق ابوالفتوح رازی حرم حضرت عبدالعظیم(ع) به خاک سپرده شد.

منبع:ایسنا