پدر و مادرها بخوانند

بزرگداشت و تکریم شخصیت، نیاز طبیعی هر انسان است. انسان به دلیل غریزه حب ذات که در طبیعت او نهاده شده، به ذات خویش علاقه دارد و مایل است دیگران نیز شخصیت او را بپذیرند و گرامی بدارند.[1]

فرزندانی که از پدر و مادر، اکرام و احترام نمی بینند و در محیط خانواده، خواهش طبیعی حب ذات آنان ارضا نمی شود، در خود احساس حقارت و پستی می کنند. پس اگر والدین تکریم و احترام رادر فرزند خود شکوفا کنند، اثرات آن را هم در خانواده و هم در اجتماع مشاهده می کنند. چنان چه رسول اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «أَكْرِمُوا أَوْلَادَكُمْ وَ أَحْسِنُوا أَدَبَهُمْ يُغْفَرْ لَكُمْ؛ فرزندان خود را احترام کنید و آداب آنان را نیکو گردانید تا آمرزیده شوید».[2]

احترام کردن و شخصیت دادن از بزرگ ترین عوامل جلب محبت و اطاعت است. فرزندان که احترام و قدر و ارج می بینند و با آنان رفتاری مؤبانه می شود، از اوامر پدر و مادر کمتر سرپیچی می کنند.[3]

گاه دیده می شود که والدین بر اثر ناآگاهی، شخصیت کودکان و نوجوانان خود را قدر نمی گذارند و برای آن ها احترام قائل نمی شوند. شخصیت و روح حساس کودکان معنای تکریم و حرمت را درک می کند و بی توجهی و بی حرمتی را نیز به خوبی درمی یابد.

احترام کردن و شخصیت دادن از بزرگ ترین عوامل جلب محبت و اطاعت است.

برخی از والدین در نزد فرزندان، فرزندان خود را خوار می کنند و با گفتن جملات ناپسند آنان را تحقیر می نمایند. این کار، آینه روح پاک فرزندان را لکه دار می کند و رنجشی همیشگی و تزلزلی عاطفی را در آنان موجب می شود.

رفتار مؤدبانه با کودکان، احترام و تکریم با آنان، سرزنش نکردن آنان و هرگونه رفتار محترمانه دیگر موجب رشد اعتماد به نفس، شکوفایی استعدادها و تکامل شخصیت عاطفی و عقلی آنان می شود و باید والدین هم به یکدیگر احترام نهند و فضای محبت و قدردانی و تکریم بر خانه و خانواده حاکم باشد تا کودکان از این رفتار والدین الگوگیری کرده و به تعادل تربیتی و مطلوب برسند.[4]

منبع: نشریه شمیم هدی، ش47، ص50 و51.

پی نوشت ها:

[1]. حسینی، روابط سالم در خانواده، ص37.

[2]. پاینده، نهج الفصاحه، ص239.

[3]. یوسفیان، تربیت دینی فرزندان، ص124.

[4]. ارگانی بهبهانی حائری، تربیت فرزند، ص125.