آیا حدیث "تمام سادات به بهشت می روند" درست است؟

عقیق:پاسخ به سؤالات و شبهات موجود در جامعه از وظایف مراکز حوزوی و دینی است که این خبرگزاری در شماره های گوناگون به ارائه برخی از پرسش ها و شبهات و پاسخ های آن، برگرفته از «مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم» خواهد پرداخت.

- سؤال

در حدیثی آمده که می‎گوید تمامی سادات به بهشت می‎روند آیا این حدیث صحت دارد؟

- پاسخ

در بعضی از کتاب های شیعه و سنی حدیثی به این صورت نقل شده که پیامبر اکرم فرموده‎اند: «به خاطر پاک بودن دامن فاطمه ـ سلام الله علیها ـ خدا بدن ذریة او را بر آتش جهنم حرام کرده است. »[۱]

خدا گوشت اولاد فاطمه ـ علیها السّلام ـ را بر آتش جهنم حرام کرده است. [۲]

از طرف دیگر آیات و روایات زیادی داریم که هر کس در مقابل اعمال و کردار خود بازخواست خواهد شد و هر کس هم وزن ذره‎ای کار خیر انجام دهد آن را می‎بیند و هر کس هم وزن ذره‎ای کار بد کرده آن را می‎بیند.

امام صادق ـ علیه السّلام ـ می‎فرمایند: هم خدا را معصیت می‎کنی و هم مدعی محبت او هستی، به جانم قسم که این شیوه شگفتی است، اگر محبت تو راستین می‎بود اطاعت از او می‎کردی، این طبیعی است که هر دوستی مطیع دوست خویشتن است. [۳]

امام باقر ـ علیه السّلام ـ می‎فرمایند: به دوستی ما نتوان رسید جز با عمل نیک و پرهیزکاری و دوری از گناه. [۴]

در روایت دیگر طاوس یمانی می‎گوید: حضرت علی بن الحسین ـ علیه السّلام ـ را دیدم که از وقت عشاء تا سحر به دور خانة خدا طواف می‎کرد و به عبادت مشغول بود، چون خلوت شد و کسی را ندید به آسمان نگریست و گفت: خدایا ستارگان در افق ناپدید شدند و چشمان مردم به خواب رفتند درهای تو بر روی درخواست کنندگان گشوده ا ند... و در خلال مناجات گریست، سپس به سجده افتاد، من نزدیک رفتم و سرش را بر زانو نهادم و گریستم، اشکهای من سرازیر شد و قطرات آن بر چهره‎اش چکید، برخاست نشست و گفت کیست که مرا از یاد پروردگارم مشغول ساخت؟ عرض کردم من طاوس هستم ای پسر پیامبر ـ صلّی اللّه علیه و آله و سلم ـ. این زاری و بی‎تابی چیست؟ ما باید چنین کنیم که گناهکار و جفا پیشه‎ایم. پدر تو حسین بن علی ـ علیه السّلام ـ و مادر تو فاطمه زهرا ـ علیها السّلام ـ و جد تو رسول خدا است ـ یعنی شما چرا با این نسب شریف و پیوندها در وحشت و هراس هستید؟ به من نگریست و فرمود: نه، نه، ای طاوس سخن نسب را کنار بگذار، ‌خدا بهشت را برای مطیع و نیکوکار آفریده هر چند غلام سیاه چهره باشد. آتش را برای افرادی که نافرمانی نمایند آفریده و لو آقازاده‎ای از قریش باشد. مگر نشنیده‎ای سخن خداوند متعال را: «وقتی که در صور دمیده شود در آن حال از نسب‎ها پرسش نمی‎کنند به خدا قسم فردا تو را سود ندهد مگر عمل صالح که امروز پیش می‎فرستی. [۵]

و در جای دیگر آمده که پیامبر اکرم ـ صلّی اللّه علیه و آله و سلم ـ پس از فتح مکه بالای تپه صفا رفته ندا در دادند ای پسران هاشم... به خدا دوستان من از میان شما یا غیر شما تنها پرهیزکاران می‎باشند و بس، مبادا روز قیامت بیایند در حالیکه شما دنیا را بر دوش بکشید و دیگران آخرت را. هان که من عذری بین خودم و شما و یا بین شما و خدا باقی نگذاشتم و برای هر کس از من و شما عملش خواهد بود. [۶]

باز از امام رضا ـ علیه السّلام ـ نقل شده که خطاب به زید فرمودند: این سخنان چیست که تو می‎گوئی؟ اگر سخن تو درست باشد و فرزندان رسول خدا وضع استثنائی داشته باشند: خداوند بدکاران آنها را معذب نکند و عمل نکرده به آنها پاداش دهد پس تو از پدرت موسی بن جعفر ـ علیه السّلام ـ در نزد خدا گرامی‎تر می‎باشی، زیرا وی خدا را بندگی کرد تا به درجات قرب نائل آمد و تو می‎پنداری که بی‎آنکه بندگی خدا کنی می‎توانی در درجه موسی بن جعفر ـ علیه السّلام ـ قرار گیری امام آن گاه این آیه را خواندند: «یا نُوحُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ أَهْلِکَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَیْرُ صالِحٍ».

پس تنها انتساب به امام و پیامبر سودی ندارد مگر این که در مسیر حق بوده و عامل به دستورات و قوانین اسلام باشد تا در روز جزا مورد لطف و عنایت حضرت حق قرار گیرد.

به نظر می‎رسد چون روایت نقل شده با آیات و روایات زیادی در تنافی و تضاد می‎باشد یا باید توجیه شود که مراد تنها فرزندان بدون واسطه حضرت زهرا باشند که حضرت امام حسن و امام حسین و زینب و کلثوم باشند و یا روایت رد شود.

در بعضی از روایات دارد که این مخصوص امام حسن و امام حسین می‎باشد نه دیگران. [۷]

-------------

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:

۱. عدل الهی، استاد شهید مطهری، تهران، حسینیه ارشاد، ۱۳۴۹، صفحات ۲۶۵ و بعد از آن.

۲. انوار الزهرا، سید حسن ابطحی، ‌مشهد، کانون بحث و انتقاد دینی.

-----------------

پی نوشت ها:

[۱] . احصنت فرجها فحرم الله ذریتها علی النار.

[۲] . ان الله حرّم لحم ولد فاطمة علی النّار، ابطحی، سید حسن، انوار زهرا، کانون بحث و انتقاد دینی، چاپ سوم، ۱۳۶۹، ص ۲۸.

[۳] . مطهری، مرتضی، عدل الهی، تهران، مؤسسه اسلامی حسینیه ارشاد، ۱۳۴۹، ص ۲۶۶.

[۴] . همان.

[۵] . همان، ص ۲۶۷ ـ ۲۶۸.

[۶] . همان.

[۷] . ابطحی، سید حسن، انوار زهرا، مشهد، کانون بحث و انتقاد دینی، ص ۳۰.