خاطرات جانباز آزاده ميكائيل احمدزاده( خاطرات واپسین روزهای جنگ تحمیلی و اسارتگاه مخوف تکریت)

اسرا بعد از اينكه فهميدند در اثر سنگ اندازي مقامات عراقي تا حالاها تبادل صورت نخواهد گرفت ، عراقي ها حتي يك مداد هم به ما نمي دادند و فكر مي كردند و مطالبي از اردوگاه به بيرون درج مي شود.

نمي توانستيم بنويسيم و مطالعه كنيم ، كلاً نشريه وكتب و كاغذ وقلم  به ما نمي دادند اگر از كسي يك مداد پيدا مي شد اورا سخت شكنجه مي دادند.براي اينكه سرگرم شوند و مايحتاج خود را تهيه كنندلذا هركس با ذوق و هنر خويش وسيله اي را مي ساخت و بقيه هم تقليد مي كردند مثلاً سوزن براي دوخت و دوز لباس نمي دادند. لذا اسيران با باز كردن سيم خاردار هاي كوچك و با سائيدن هاي چند ساعته حتي چند روزه سوزن هائي بسيار خوب درست مي كردند. و از نخ هاي ملبوس كهنه استفاده مي شد. سنگ هاي موجود در محوطه در اثر سائيدن ها و شكل دادن هاي مختلف تبديل به اشيائي بسيار نفيس مي شدند كه انسان از ديدن آن همه هنر و فراست  در تعجب مي ماند ، و همه از ذوق هنر ايراني ها در آن شرايط و نداشتن امكانات بوجود مي آمد.

 يا اينكه با هسته هاي خرما كه عراقي ها به اطراف مي ريختند تسبيح هاي بسيار ظريف مي ساختند .

 هنر به جائي رسيده بود كه با يك هسته خرما اسكلت شامل دست ها و پاها و بدن و گردن را درست مي كردند كه نياز به قوي بودن اعصاب داشت . ما براي اينكه كفش براي زمستان داشته باشيم بعد از 6 ماه كه دمپائي واگذار كردند با نخ هاي تابيده شده ، ملبوس كهنه گيوه مي دوختند. در بين اسرا هنرمندان خوبي پيدا مي شد آنها با ذوق تمام سنگ ها مي خاراندند و گردن بند و ساير چيز ها درست مي كردند با چوب ها قاشق وبا پاكت شير پاستو ريزه عراقي ها  انواع كارت هاي تبريك درست كرده بودند.

 براي سرگرمي از سرنگ ها شطرنج هاي زيبائي درست مي كردند.از نخ پتو هاي فرسوده كلاه و جوراب مي بافتيم .و هزاران اشياء ديگر ..