خاطرات جانباز آزاده ميكائيل احمدزاده( خاطرات واپسین روزهای جنگ تحمیلی و اسارتگاه مخوف تکریت)

اتوبوس ها از كنار شهر كربلا گذشت اما خبر از زيارت نشد همه با چشمان اشك آلود به مناره هاي طلائي رنگ حرمين نگاه مي كرديم  ديدار اين تربت پاك آرزوي ديرين جوانان مخلص و مومني بود كه در حسرت طواف اين ضريح مطهر در بيابان هاي تفيده جنوب و كوههاي سربه فلك كشيده كردستان به شهادت رسيدند و آخر كربلا را نديدند.  از شدت شوق ديدار سالار شهيدان خون مي گريستيم صداي گريه چنان بودكه عراقي ها خودرا جمع وجور كردند و احساس خطر نمودند. بالاخره علارغم خواهش وتمنا براي زيارت آن امام  ما را با سرعت زياد از كربلا خارج كردند. عراقي ها با اين عمل همه را خشمگين كردند آنها به وعده هاي خود عمل نكردند همه دانستند اين عراقي ها چه انسانهائي دو چهره و موزي هستند .آنان كه امام حسين را با وعده به اين خاك كشاندند و محشر كربلا را بوجود آوردند اين مردمان هستند آري اين مردم همان كوفيان عهد شكن بودند و انتظاري بيش از اين نبود.

همه ناراحت بوديم و بعضي ها سايرين را دلداري مي دادند كه زيارت خواهيم رفت و شكايت ها از اين عهد شكنان خواهيم كرد انسجام خود را از دست ندهيد روحيه داشته باشيد ما راه بزرگ و سختي در پيش داريم با جان و دل آماده باشيد و جلو دشمن استوار و دشمن شكن باشيد ، با اين سخنان كمي آرام مي گرفتيم . اتوبوس ها از كمربندي شهرهاي مقدس نجف ،كاظمين ، سامراء، مي گذشتند و ما باديدن مناره هاي اين عتبات عاليات بي اختيار اشك مي رختيم .

من در آن لحظه احساس حسادت مي كردم كه تربت اين امامان بخصوص امام حسين و امام جوانمردان و مومنين جهان در خاك اين كشور ودر دست عده اي مردم ناپاك باشد.