خاطرات جانباز آزاده ميكائيل احمدزاده( خاطرات واپسین روزهای جنگ تحمیلی و اسارتگاه مخوف تکریت)

بعداز آن روز خاطره انگيز فرداي آن روز من با دو نفر ديگر با يك دستگاه جيپ براي ديدباني به خط مقدم راهي شديم هنوز يك كيلومتر دور نشده بود يم  كه جنازه يك سرباز رزمنده در70 يا 80 متري  كنار جاده ديده شد او در اثر بمباران شهيد شده بود

سربازي بلند قامت در آفتاب نه چندان  سوزان به پهلو، نيم برهنه بر خاك افتاده بود و پاي چپش آنچنانكه گوئي لحظه مرگ يكبار ديگر كوشيده بود برخيزد برزانو خم بود . قمقمه آب او آن سو تر بر خاك افتاده بود و تنها تيغه سرنيزه او در آفتاب برق مي زد . از كنار لب پائيني اش بر گونه راست ، آنجا كه رنگي بسان شكوفه با دام داشت و چندين رشته ارغواني شرابه خون فرو مي ريخت ، لب بالايش دريده شده بود اما هنوز مي شد زمزمه آن لب ها را كه در گذشته لحني پر شور و افسونگر داشتند ، شنيد.

جسد در كار تجزيه و زوال بود . او سرباز گردان زرهي بود زيرا كلاه قر مز او بيانگر يگان او بود جز اين نشانه اي از نام و نشان وي نبود پيكر سپيد و مرمرينش در نور آفتاب ، بسان زنبق سپيدي بر رمل خاك صحراي بي كران وا مي رفت .