مقام شكر از منظر امام حسین(ع)

چشمه وقتی زلال می‌شود که آدم‌هایی که پای خود را در چشمه فروکرده‌اند و در آن راه می‌روند بیرون بیایند تا آن حالت گِل‌آلودگی از میان برود و دوباره آن حالت وضوح و شفافیت به چشمه برگردد. ما نیز زمانی خواهیم توانست به حالت شفاف بودن با زندگی برسیم و آنچه در زندگی وجود دارد را ببینیم که پای خود را از این چشمه بیرون بکشیم و آن را گل‌آلود نکنیم. ذهن گِل‌آلود- ذهنی که در خواب و بیداری پای خود را در وجود ما تکان می‌دهد و اجازه نمی‌دهد که ما آن سکوت درونی را لمس کنیم- ابزار خوبی برای رؤیت نعمت‌هایی که به ما داده شده نیست، بنابراین وقتی رؤیتی هم نباشد شکری هم در کار نخواهد بود. فرق است بین کسی که طوطی‌وار می‌گوید «الحمدلله» با کسی که وجودش الحمدلله است و به قول آن شعر: هر قدم دانه شکری می‌کارد، در راه رفتن و در نشست و برخاست. چنین آدمی مطمئناً آگاه شده است و به واسطه آگاهی بیدار و هشیار شده و در تماس با نعمت‌هاست که وجودش تجسم الحمدلله است.