بارالها! كار ظهور بنده شايسته و خليفه راستينت (امام مهدى (عج)) را اصلاح فرما؛ همانگونه كه كار پيامبر و فرستادگانت را اصلاح نمودى و از فرشتگانت، نگاهبانانى بر او بگمار و از سوى خويش، با روح القدس او را يارى و پشتيبانى فرما. ديده بانانى از پيشرو و پشت سر همراه وى گردان تا از هر بدى، نگاهش دارند. ترس و هراس او را به امن و امان دگرگون ساز، كه او تو را مى پرستد و هيچ چيز را همتا و همانند تو نمى داند، پس براى هيچيك از آفريدگانت، برترى و چيرگى نسبت به ولىّ خودت قرار مده و او را در جهاد با دشمنت و دشمنش اجازت فرما و مرا از ياران او به شمار آور! كه همانا تو بر هر كارى توانايى.»
با توجّه به مضامين زيباى فوق، روشن مى گردد كه چگونه امام هشتم (ع) عالى ترين و بلندترين زمزمه هاى محبّت را با سوز و از سر شوق در اين مناجات كوتاه بر زبان جارى مى سازند كه هم محبوب خود را معرفى مى نمايند و هم آرزوى سلامتى و ظهور او را دارند و از خدا مى خواهند تا بيعت هيچ ستمگرى بر گردن آن حضرت نباشد. آنگاه براى جهاد در ركاب او اعلام آمادگى مى كنند تا بدين وسيله، ارتباط معنوى و عاطفى خود را به آن بزرگوار ابراز فرمايند. 2
پى نوشتها:
__________________________________________________
(1). «بحارالأنوار»، ج 89؛ «مصاح المتهجد»، ص 367؛ «جمال السبوع»، ص 413.
(2). «آفتاب در نگاه خورشيد»، ص 21.
