علی علیه السلام فرمودند: «اِنَّما هُوَ عیدٌ لِمَنْ قَبِلَ اللهُ صِیامَهُ وَ شَکرَ قِیامَهُ؛ این عید، فقط عید کسی است که خدا روزه اش را پذیرفته و نمازش را ستوده است.» قبولی نماز و روزه، یعنی اینکه نماز در عمق روح انسان راه یافته باشد، و نیت روزه ژرفای قلبش را جلا داده باشد. آنگاه به عنوان قاعده کلّی فرمود: «وَ کلُّ یوْمٍ لایعْصَی اللهُ فیهِ فَهُوَ عِیدٌ؛ و هر روز که خدا نافرمانی نشود، عید است.» چرا که روح آلوده نشده، و در نتیجه، شادابی و طراوت ریشه دار است، نه تصنّعی و ظاهری که متأسّفانه امروز رسم بر این شده است که خیلیها با درون آلوده و روحی از ریشة فاسد شده، با تبسم و لبخند ظاهری می خواهند اظهار شادی و نشاط نمایند.
