و گریه همگان و از جمله فرشتگان برای کاروان مدینه به مکه هم نکته ای است که در سراسر شعر علی اکبر لطیفیان نمود دارد:

وقتی که می‌رفتند دنیا گریه می‌کرد
شهر مدینه مثل زهرا گریه می‌کرد

وقتی که می‌رفتند پشت پای آن‌ها
چشمان جبرائیل حتی گریه می‌کرد

پائین پای ناقه مریم گریه می‌کرد
دورِ سر گهواره، عیسی گریه می‌کرد

این است آن داغ عظیمی‌که برایش
حتّی میان تشت، یحیی گریه می‌کرد

این است زینب بانویی که زیر پایش
زانوی لرزه دار سقا گریه می‌کرد

بوسید اکبر دست‌های مادرش را
در زیر چادر، امّ لیلا گریه می‌کرد

بر روی دامن مادری در گوش طفلش
آهسته تا می‌گفت لالا گریه می‌کرد

در زیر پای محمل مستوره ی عشق
منزل به منزل ریگ صحرا گریه می‌کرد

وقتی که می‌رفتند عالم سینه می‌زد
وقتی که می‌رفتند دنیا گریه می‌کرد

و پایان بخش این گفتار هم، تک بیتی است با این مضمون:

تازه می‌خواست دلم سرخوشِ مبعث گردد

خبر آمد که حسین بن علی راهی شد...