کشور ایران تا قبل از ظهور، چگونه باید باشد؟

برای آنكه از وضع كشور در هنگام ظهور آگاه باشیم، باید شرایط ظهور امام زمان علیه‌السلام را بدانیم. برای ظهور دو شرط اساسی لازم است:

1. پذیرش عمومی: یعنی مردم باید به حدی از دانایی برسند كه هر چه امام زمان علیه‌السلام دستور داد، بدانند آن دستور كاملاً درست است و باید مو‌به‌مو آن را اجرا کنند؛ نباید از مسئولیت شانه خالی کنند و نباید اجرای عدالت را فقط در مورد دیگران دوست داشته باشند و وقتی اجرای عدالت به ضرر خود آنان شد، از آن فرار كنند و تن به عدالت ندهند؛ باید به حدی برسند كه بفهمند دین، معنویت و ارزش‌های انسانی است كه انسان را به سعادت می‌رساند، نه پیشرفت علم و صنعت! و تنها امام است كه نیازهای واقعی انسان را می‌داند و می‌تواند مردم را خوش‌بخت كند؛ باید بدانند که فقط منتظر او باشند و از قدرت‌های مادی چشم بپوشند.



2. یاران فداكار: علاوه‌بر قبول مردم كه شرط پیروزی و به ثمر‌رسیدن یك قیام است، یاران فداكار و سخت‌كوش نیز باید در انجام برنامه‌های امام، شبانه‌روز تلاش كنند و از هیچ اقدامی برای پیشرفت دستورهای امام كوتاهی نكنند. در خدمت به اسلام و مردم، سر از پا نشناسند و كار‌كردن برای دیگران را با تمام جان و دل قبول كنند و به فكر مقام و رفاه خود نباشند.

در روایات، به وجود یاران ایرانی توجه زیادی شده و گفته شده است كه بسیاری از شهرهای ایران، محل زندگی یاران امام است که در زمان ظهور به یاری امام خواهند پرداخت.[1] مخصوصاً در روایات، شهر مقدس قم، پایگاه یاران امام زمان معرفی شده است.[2]

با توجه به این دو شرط، باید گفت: كشور ما برای ظهور امام زمان باید به گونه‌ای باشد كه همه مردم یا اكثر آنها، واقعاً منتظر امام زمان باشند؛ انتظار واقعی، تنها با گفتار و دعا ایجاد نمی‌شود؛ منتظر واقعی را از عمل او می‌توان شناخت كه البته دعا نیز جزئی از عمل است. منتظر واقعی اولاً سعی می‌كند به امام زمان معرفت پیدا كند و ثانیاً در طریق طاعت و بندگی خدا قرار گیرد. تحقق این امر به موارد زیر است:

1. نسبت به امام و انتظارات او معرفت یابد. برای این كار كتاب بخواند، در مجالس سخن‌رانی و... شركت ‌كند؛

2. سعی كند همیشه برای سلامتی امام زمان دعا كند؛

3. برای سلامتی او صدقه بدهد و به نیابت از او اعمال مستحبی انجام دهد؛

4. پای‌بند مسائل دینی و واجبات و محرامات باشد، آنها را به دقت بیاموزد و عمل نماید؛

5. عدالت‌خواه باشد و راضی نباشد حق كسی ضایع شود، هر چند به ضرر خود او باشد؛

6. مطیع نایب امام زمان (ولی فقیه) باشد و در زمان غیبت امام، دستورهای او را مانند دستورهای خود امام بداند؛7. از گناه، زشتی و ظلم بپرهیزد و در كمك به مردم و جلب رضایت آنان بكوشد و وظایف دینی و اخلاقی خود را به طور كامل عمل نماید.

هر قدر تعداد چنین افرادی در ایران و جهان زیاد شود، می‌توان گفت به ظهور نزدیك‌تر می‌شویم و زمینه آمدن امام زمان فراهم‌تر می‌شود.

البته باید توجه داشت كه در كنار كوشش‌های افراد صالح، عده‌ای افراد فاسد نیز گناه و تباهی را به حد اعلای آن می‌رسانند و سعی می‌كنند در جامعه، هر چه بیشتر گناه و بی‌عدالتی را ترویج دهند، اما با تلاش منتظران، وجود چنین افرادی مانع ظهور نمی‌شود؛ اینها گرد و غباری هستند كه با آمدن باران رحمت الهی، از صحنه اجتماع زدوده می‌شوند، به شرط اینکه منتظران واقعی با امر به معروف و نهی از منكر، بستر را برای ظهور حضرت فراهم آورند تا با اصلاح امور و اصلاح افراد جامعه شرایط ظهور تحقق یابد.



پی‌نوشت‌ها

1. ملاحم، ابن‌طاوس، ص146، (نقل از چشم‌اندازی به حکومت امام مهدی، ص98).

2. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج57، ص216، ح38.