چرا امام زمان ظهور نمی‌کند؟
شنبه 19 اسفند 1396 11:20 AM
اید توجه داشت که اصل ظهور و آمدن امام مهدی علیه‌السلام و پُر‌کردن زمین از عدل و داد، از وعده‌های الهی است و خداوند هرگز برخلاف وعده‌اش عمل نمی‌کند؛ بنابراین، ظهور حتماً اتفاق خواهد افتاد و چیزی نمی‌تواند مانع شود.
اما اینکه امام زمان چه وقت ظهور می‌کند، زود یا دیر، این به دست مردم و بسته به شرایط است. هر چه شرایط زودتر فراهم شود، امام سریع‌تر ظهور می‌کند؛ همین‌طور با تأخیر فراهم‌آمدن شرایط، ظهور نیز به تأخیر می‌افتد. از این لحاظ می‌توان گفت حضرت آوردنی است و برای تعجیل ظهورش باید تلاش کرد!
برخی از شرایط که باید فراهم شوند، از این قرارند:
۱. یاران شایسته
اگر نهضت و قیامی بخواهد ثمر ببخشد، به افرادی دل‌داده احتیاج دارد که اوامر رهبر را با تمام توان به‌جا آورند و در راه خدمت، سر از پا نشناسند؛ خود را فدای هدف و برپایی عدالت و معنویت کنند؛ بصیر و آشنا به مسائل دینی و در همان حال اهل جهاد، مبارزه، کار و خدمت باشند؛ بنابراین، باید عده‌ای خود را به این سطح از علم، معرفت، خدمت، فداکاری و تلاش برسانند تا یکی از شرایط و زمینه های ظهور فراهم آید؛
۲. پذیرش عمومی
یکی از عوامل دیگر پیروزی یک نهضت، مقبولیّت مردمی است؛ یعنی باید جامعه در سطحی باشد که پذیرای اوامر امام بوده، به آنها عمل کند؛ جامعه‌ای عدالت‌خواه و معنویت‌طلب باشد؛ مردم عدالت را بپذیرند، هر چند به ضررشان باشد؛ از جان و دل، پیشرفت معنویت و ارزش‌های الهی و انسانی در جامعه را بخواهند و به این باور رسیده باشند که غیر از امام معصوم، کسی نمی‌تواند جهان امروز را نجات دهد.
اما به‌راستی چه وقت مردم به این عقیده و بینش می‌رسند؟ وقتی به این نتیجه می‌رسند که تمام حکومت‌ها و گرایش‌ها را تجربه کنند و همه مدعیان با انواع تفکر، به مرور زمان بر سر کار آیند و نارسایی و ناتوانی همگی آنها برای مردم آشکار گردد. از این‌رو در روایات آمده است: «دولت مهدی آخرین دولت‌هاست»[۱] تا عده‌ای نگویند: اگر قدرت دست ما بود، ما هم می‌توانستیم!
وقتی مردم از تمام مکتب‌ها و حکومت‌ها قطع امید کردند ـ چنانکه این اتفاق در غرب، در حال وقوع است ـ خواهان منجی الهی می‌شوند و این ظرفیت را در خود ایجاد می‌کنند که هر چه منجی الهی گوید، با جان و دل بپذیرند و به‌جا آورند. چنین جامعه‌ای، جامعه منتظر است و با چنین شرایطی می‌توان توقّع ظهور داشت.
پی‌نوشت‌ها
۱. الارشاد، شیخ مفید، ج۲، ص۳۸۵.
