آئين همسرداری : وظايف زن يا شوهرداری

3- امانتداری

زن بايد نسبت به اموال و اسرار شوهر امين باشد

(( و زوجه مؤ منة تسره اذا نظر اليها و تحفظه اذا غاب عنها فی نفسها و ماله .)) (5)

پيامبر اكرم (ص ) از خداوند عزوجل نقل می كند كه فرمود: وقتی بخواهم خير دنيا و آخرت را برای مسلمانی گرد آورم (چهار چيز به او می دهم اول ) دلی متواضع و با پروا (دوم ) زبانی كه با ذكر گويد، (سوم ) بدنی كه بر بلا صبر و استقامت كند (چهارم ) زن با ايمانی كه چون به او نگاه كند، خوشحال و شاد شود، و در نبودن شوهر عفيف و در اموال شوهرش امين باشد.

يكی از صفات مهم كه بانوان بايد آن را به شدت رعايت كنند امانت داری است ، طبيعت و صميميت زندگی مشترك ايجاب می كند كه زن و مرد، نسبت به برخی اسرار يكديگر آگاه شوند و می بايست ، تا آخر عمر آن را در سينه نگاه دارند.

حفظ عفت برای زن در وقتی شوهر غايب است و دوری از نامحرم و با ديگران سخنان تحريك آميز نگفتن ، مقتضای امانت و عفت است .

اسرار خانوادگی همانند كمبودهای اقتصادی ، يا روحی و اخلاقی و يا نواقص جسمی ، همه و همه بايد مثل يك امانت نگه داری شود، زن يا مرد كه نتوانند زبان خود را كنترل كنند و نسبت به آبروی خود و همسر خود و يا خانواده بی اعتنا باشند، زندگی موفقی نخواهد داشت .

پيامبر اكرم صلی الله عليه و آله فرمود: (( المجالس بالامانة )) .(6) مجلسها امانت است ، هر چه در خانه می گذرد و يا گفته می شود، مخصوصامسائل زناشويی قابل بازگو كردن نيست ، هر چند طرف شما پدر يا مادر و مانند اينها باشد.

در اين ميان مواظب باشيد، هنگام عصبانيت و خشم مبادا سخنی بر زبان آريد و يا رازی را پيش ديگران فاش كنيد كه دلالت بر پستی و سردی رابطه شما كند، كه در اين صورت صلح و صفا را بر روی خود بسته ايد.

بعد ديگر امانت داری كه بيشتر به بانوان اختصاص دارد، حفظ اموال شوهر در خانه است ، تمامی اموال مرد، در دست همسرش امانت است ، و می بايد به قانون امانت با آنها رفتار كند، بنابراين استفاده نابجا از وسايل زندگی ، عدم مراقبت از ابزار و اثاث خانه ، و عدم دقت در استفاده از آنها و بی توجهی در پخت و پز، كه موجب خسارت و صدمه بر اموال می شود، خلاف امانتداری است .

يك بانوی آگاه هيچوقت بی اجازه و بدون رضايت شوهر چيزی به كسی نمی دهد، بيش از حد معمول ميهمان دعوت نمی كند، در مراقبت از لباسها و ظروف دقت می كند، و خلاصه در زندگی اعتماد كامل شوهر را نسبت به خويش جلت می كند.

آيا مثل اين زن پيدا می شود؟!

اصمعی می گويد: در بيابان می رفتم كه به خيمه ای رسيدم ، بانويی از خيمه بيرون آمد كه در زيبايی چون آفتابی بود كه از افق طلوع می كند يا چون ماه كه از پشت ابر تيره نمايان شود، پيش آمد و (به رسم ميهمان نوازی ) به من خوش آمد گفت : سپس اشاره كرد به مكانی كه فرود آيم ، از مركب ، پائين آمدم و ظرف آبی در خواست كردم ، گفت : شوهری دارم كه بی اجازه او نمی توانم در آب و نان او دست بزنم ، و از او هم اجازه نگرفته ام كه ميهمان را ضيافت كنم ، بله خودم اجازه دارم كه چون تشنه و گرسنه شدم به مقدار احتياج مصرف كنم اما اكنون تشنه نيستم ، وگرنه سهم آب خود را به تو می دادم ولی شربتی از شير كه غذای من است به تو می دهم ، و سپس ظرف شيری را پيش من نهاد، اصمعی می گويد من از عقل و زبان گويا و مليح وی متحير ماندم .

در اين هنگام عربی سياه چهره از گوشه بيابان پيدا شد با صورتی بسيار زشت ، وقتی مرا ديد مرحبا گفت ، زن پيش دويد و عرق پيشانی وی را پاك كرد و چنان او را خدمت كرد كه زنان برده به صاحبان خود نمی كنند، فردا كه خواستم بروم به آن زن گفتم ، عجب است كه زيباروئی مثل تو به زشت روئی مثل شوهرت ، چنين دلبسته است و با وجود اين زشتی ، به او اين همه خدمت می كنی ؟

زن گفت : حديثی شنيده ام كه رسول الله (ص ) فرموده است : ايمان دو نيمه دارد، نصف آن صبر است و نصف ديگرش شكر، چون خداوند به من زيبايی عطا كرده است ، من سپاسگذاری می كنم و در مقابل آن سختی كه از نا زيبائی صورت شوهرم متحمل می شوم ، صبر می كنم تا تمام ايمانم سالم ماند، اصمعی گويد از اين سخن بسيار تعجب كردم و در عفت و پارسائی مثل تو نديدم .(7)