ماه و نورانیت آن
چهارشنبه 29 آذر 1396 10:03 AM
خداوند در قرآن فرموده: «وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا[نوح/۱۶] و ماه را در ميان آنها روشنايى بخش گردانيد و خورشيد را [چون] چراغى قرار داد.» و شبهه افکنان می‌گویند: ماه نور نیست!!! بلکه کره‌ای خاکی است که نور خورشید را منعکس می‌کند. این شبهه نشان از نا آشنایی یا غفلت شبهه آفرینان نسبت به ادبیات دارد. در این آیه کلمه "نُور" مصدری در معنای فاعلی "منوّر یا روشنایی بخش" استفاده شده، مثل جایی که گفته می‌شود علی عدل است. این نوع کاربرد، مبالغه را نیز می‌رساند. در ادامه آیه خداوند با استفاده از لفظ "سراج" برای خورشید، ماهیت متفاوت خورشید و ماه را نیز متذکر شده است؛ درست مانند آیه «هُوَ الَّذی جَعَلَ الشَّمْسَ ضِیاءً وَ الْقَمَرَ نُوراً[یونس/۵] او کسى است که خورشید را ضیاء و روشنى، و قمر را نور قرار داد.» در معنای نور آمده: «النُّورُ ما يَكونُ لَهُ مِنْ غَيْرِهِ؛ نور آن چیزی است که منشأ آن از غیر خودش باشد.»[الطراز الاول، ص345] پس خداوند با استفاده از لفظ نور برای ماه به بیان غیر ذاتی بودن روشنایی ماه پرداخته است نه آنکه جنس ماه را از نور بداند.
پی‌نوشت
الطراز الأول، مدني شيرازي، على خان بن أحمد، ناشر: مؤسسه آل البيت( ع) لإحياء التراث، مشهد، ۱۳۸۴، ص۳۴۵.
