نکات ارزشمند از معارف قرآن

در سالیان اخیر تکفیری های بی رحم، برخی از حرم های دختران امام حسین(علیه السلام) در سوریه را تخریب کرده اند. در این بین نیز برخی شبهه افکنان، شبهه کرده اند که مثلا حضرت سکینه (سلام الله علیها) وقتی نمی تواند از حرم خودش دفاع کند، چگونه می‌تواند حامی کسی باشد و حاجت او را روا کند؟
برای پاسخ به این شبهه، به دو نکته اشاره خواهیم کرد:
نکته اول: اگر قصد شبهه انداز، این است که بگوید: اگر این حرم، آنقدر احترام و جایگاه دارد، پس چرا خدا جلوی تخریب این حرم را نگرفته است؟ باید گفت خدا با آنکه قادر بر جلوگیری از اعمال بد بندگان است، ولی بنا بر حکمت خود(مهلت دادن و آزمایش بندگان)، این کار را انجام نمی‌دهد: « وَ لا يَحْسَبَنَّ الَّذينَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلي‏ لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلي‏ لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً وَ لَهُمْ عَذابٌ مُهينٌ[آل عمران/178] و کسانی که کفر ورزیدند گمان نکنند که آنچه به آنها مهلت می‌دهیم به خیر آنهاست، جز این نیست که مهلتشان می دهیم تا( متذکر شوند لکن نتیجه این می‌شود که) بر گناه( خویش) بیفزایند، و برای آنها عذابی خوارکننده است.»

نکته دوم: اگر قصد شبهه انداز، این است که بگوید: او حرم ندارد پس (نعوذبالله) از تقدس و عنایت او کاسته شده است؛ باید گفت چنین شخصی غافل است از این که هیچ ملازمه ای بین این دو نیست و داشتن و یا نداشتن حرم، مانع از عنایت کردن شخصیت هایی چون حضرت سکینه(سلام الله علیها) نمی‌شود؛ و همانگونه که برخی از اهلبیت(علیهم السلام)، گنبد و بارگاه ظاهری ندارند، ولی شیعیان خود را مورد عنایت قرار می‌دهند و حوائج آنان را برآورده می کنند، حضرت سکینه(سلام الله علیها) نیز ارادتمندان خود را بی جواب نمی‌گذارد. ایشان دارای مقامی بزرگ می‌باشد. ایشان در نزد یزید(لعنة الله علیه) به خوابی اشاره می‌کند که طی آن پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) و حضرت زهرا(سلام الله علیها) را دیده است و از شهادت جانسوز پدرش به ایشان شکایت کرده است، و با گفتن این خواب، یزید ملعون را بیش از پیش رسوا ساخت.[1] بنابراین، هر انسان با معرفتی، عنایت چنین بزرگواری را طلب می‌کند و عنایت ایشان، نیز در وقتی که گنبد و بارگاه او تخریب شده، با وقتی که تخریب نشده بود، فرقی ندارد.

پی نوشت:
[1]. زندگانى حضرت امام حسين عليه السلام( ترجمه‏[ جلد 45 بحار الأنوار)،مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى- نجفي، محمد جواد، ناشر: اسلاميه‏، سال چاپ: 1364 ش‏، ص236.