تفسیر و معارف جالب از آیات قرآن

طرح مسأله: عده ای مدعی شده اند که قرآن بر خلاف آنچه بوسیله علم ثابت شده، آب منی را پست و حقیر می داند. برای پاسخ به این شبهه به نکات زیر اشاره می کنیم:
در علم لغت، «مهين» از ماده «مهن» را ضعیف، حقير و قليل معنا كرده‏ اند.[1]
در باره ناچیز دانستن این آب، می توان به جهاتی اشاره نمود:
1.منی، تا موقعی که منی است، کسی برای آن ارزش قائل نشده و برای آن پولی نمی دهد. ارزش او بعد از رشد و حیات و دارای علم و عمل شدن است.[2]
2. كلمه مهين كه به معنى ضعيف و حقير و ناچيز است اشاره به وضع ظاهرى آن مى ‏باشد، و گر نه از اسرار آميزترين موجودات است.[3]
3.همه جهات حقارت و پستی در آن وجود دارد: زیرا حجمی کم و ناچیز دارد و بوی بد و ناخوشایند می دهد و برای انسان ها هم بی ارزش است.[4]
4. «ماء مهين» به معناى آبى خوار و پست است، كه خودش نمى ‏تواند خود را نگه دارد.[5]
5. از نظر علمی نیز می گویند منی اگر در جایگاه مناسب قرار نگیرد، به سرعت و ظرف چند دقیقه، ویژگی و قابلیت تبدیل شدن به موجود زنده را از دست می دهد. این نیز می تواند اشاره به ضعف و ناچیز بودن باشد.
به بیانی دیگر؛ درست است منی از این حیث (دارنده اسپرم های زیاد) ارزشمند است، ولی این قابلیتی است که بالقوه دارد نه بالفعل. ما بایستی وضع فعلی او را در نظر بگیریم، زیرا آیه هم اشاره به همان است.بالفعل و در حال حاضر، او مایعی ناچیز و ضعیف و بی ارزش است؛ افزون بر این که اگر در مکان مناسب قرار نگیرد، به سرعت، همه قابلیت خود را از دست داده و کاملا بی ارزش می شود. از این رو مایعی که نزد مردم بی ارزش است و متعفن، و خیلی زود هم قابلیت و اثر خود را از دست می دهد، چنین تعبیری برای او مناسب او است.
پی‌نوشت:
1. فراهيدى، خليل بن احمد، دار صادر، بیروت، 1414ق، كتاب العين، ج ‏4، ص61. 
2. طبرسى فضل بن حس،مجمع البيان في تفسير القرآن، انتشارات ناصر خسرو، تهران، 1372ش، ج ‏8، ص 512.
3.ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، دار الكتب الإسلامي، تهران، 1374ش، ج 17، ص 126.
4.سید محمد تقی مدرسی، من هدى القرآن، دار محبى الحسين، تهران، 1419ق، ج ‏17، ص 222.
5.محمدحسین طباطبایی، ترجمه تفسیر الميزان، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‏ى مدرسين حوزه علميه، قم، 1374ش، ج‏20، ص 246.
منبع: http://www.askdin.com/showthread.php?t=45498