گنجواره ی ناب ترین اشعار ایرانی

شاخه ی بشکسته ام کز برگ و بار افتاده ام

از نگون بختی ز چشم نوبهار افتاده ام

پایمال باغبانم در بهار زندگی

غنچه ی پژمرده ام کز شاخسار افتاده ام

بی نصیبی بین که شد گهواره ی من گور من

دانه ی بی حاصلم در شوره زار افتاده ام

تا ز بازار جهان گوهر شناسان رفته اند

من که گنج گوهرم از اعتبار افتاده ام

در گلستانی که گلچین غارتِ گل میکند

من چو اشک شبنم از چشم بهار افتاده ام

نور خورشیدم که بر ویرانه ها تابیده ام

پرتو شمعم که بر روی مزار افتاده ام

از سبکباری نگردد پایمال من کسی

سایه ی سروم به روی سبزه زار افتاده ام

منزل مقصود را از من چه می پرسی؟ که من

با دو چشم بسته  در این رهگذار افتاده ام