ابیات دیگر این شعر - که بخش پایانی این گفتار خواهد بود -، به تعبیر قرآنی «و نَحنُ اقربُ إلیه مِن حبلِ الوَرید؛  و ما از رگ گردن به انسان نزدیک‌تریم» هم اشاره می‌کند:

گویی که خدا در بدن و در تنمان است
نزدیکتر از خون و رگِ گردنمان است

و الله خدا قدرت پرواز پرنده ست
یا غرّش بی وقفه ی یک شیر درنده ست

در پیله ی پروانه مگر دست خدا نیست
پیدایش پروانه بگو معجزه ی کیست؟

احساس خدا جزر و مد آبی دریاست
آنجا که نفس در بدن ماهی دریاست

آنجا که نهنگی پی ماهی سر جنگ است
تدبیر خدا در سر و افکار نهنگ است

باید که خدا را به دل کوه ببینیم
در جسم و تن و در نفس و روح ببینیم

در ذهن خود اینگونه نگوییم خدا کیست
خورشید مگر باعث اثبات خدا نیست؟

دستان خدا در تنه ی خشک درخت است
آیا تو بگو درک خدا مشکل و سخت است؟

باید که در آئینه، کمی هم به خود آییم
ما جلوه ای از خلقت زیبای خداییم

هر کس که دلش آینه شد، فاقد لکّه
در قلب خودش کرده بنا کعبه و مکّه

گر خوب شناسی تو اگر خالق خود را
سالم برسانی به هدف قایق خود را
 

منبع: مهر