لولاک لما خلقت الافلاک

لولاک،به گوش جان شنیدم     نازت به بهای جان،خریدم

تو، ناز و نیاز آفریدی             کوشیدم وناز تو،کشیدم

با فطرت خویش خوگرفتم       از نفخه تو به تورسیدم

نشنا خته عمق ذات پاکت       ازباغ تو،خوشه خوشه چیدم

ازخویش که بهره ای ندیدم     درکوی تو،خانه ای گزیدم

هرروز ارا دتم فزون شد      یک چشمه ز رمزو راز دیدم

شوریدگی ام،فزونترازپیش    چون قلب تپنده می تپیدم

مانند کبوتران  عاشق        در گرد و حریم تو پریدم

خوبان همه با تو بسته پیمان  دیدم،   سخنان شان شنیدم

صحبت، ز«محمدامین» شد       در سایه نامش آرمیدم

مستی بکند از این سخن خاک    کولاک لما خلقت الافلاک 

منبع: تبیان