اشعار شهادت و مناجات امام رضا (ع)

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

هوای دولتِ مشرق سفیرِ باران شد

و چترهای دلِ ما سریرِ باران شد

كویرِ سر به هوایِ به آسمان محتاج

دچار مرحمت سر به زیر باران شد

قناتِ مرده ی ما را دوباره احیا كرد

و دشت های ترك خورده، سیر باران شد

و چشم ها همه در مسیر او خیسند

شگفت بدرقه ای در مسیر باران شد

چه رنگ ها كه به هم دستِ بیعت آوردند

كمانی از بركات غدیر باران شد

ترانه های بهاری دل مرا برده ست

صدای سوت قطاری، دل مرا برده ست

مسافرم به دیاری ببند بار مرا

به عزم دیدن یاری ببند بار مرا

سفر، شروع فراق است با خبر هستم

اگر چه دوست نداری؛ ببند بار مرا

بیان قِصه دراز است اندكی بنشین

بگویمت به چه كاری ببند بار مرا؟

مرا هوای گلی در سر است، می بینی

برای منصب خاری ببند بار مرا

ببین درون دلم شوق و بیقراری را

به قصد كسب قراری ببند بار مرا

تمام راه، من و جاده حرف ها زده ایم

غریب گر چه ولی، سر به آشنا زده ایم

پس از سلام، جواب سلام لازم نیست؟

برای زخمی راه، التیام لازم نیست؟

رسیدنم به تو واجب ترین نیازم بود

و گر نه باقی درخواست هام، لازم نیست

برای حاجی احرام بسته ی حرمت

دگر زیارت بیت الحرام لازم نیست

كبوترانه، هوای تو را به پر دارم

برای كفتر جلدت كه دام لازم نیست

اگر چه زشت و سیاهم، ولی مگر آقا

در این عمارت شاهی، غلام لازم نیست!؟

اگر چه ساكن اینجام، خانه ام آن جاست

كبوتری شده ام كاشیانه ام آن جاست

چه بارگاه قشنگی چه مرقدی داری

عجب مناره و صحن و چه گنبدی داری

که گفته است غریبی میان ما وقتی

همیشه دور و برت رفت و آمدی داری

جناب گل پسر هفتم از قبیله ی یاس

شمیم روح نواز محمدی داری

به آبروی تو شرمنده آبرومندست

رئوف هستی و الطاف بی حدی داری

میان این همه خوبان که دورتان جمعند

خودم که معترفم نوکر بدی داری

و عاشقانه ضریحی پر از غزل دارد

ضریح نیست که کندویی از عسل دارد

سپاس آن که به دنیا اباالجوادم داد

سپس گدا شدن خانه زاد یادم داد

ورودم از در باب الجواد واسطه ای ست

همیشه کم طلبیدم خودش زیادم داد

به من چه شاعرم اصلاً خودش که می دانست

نه دعبلم نه فرزدق نه با سوادم، داد

جهان سراغ ندارد رئوف تر از او

هنوز کاسه ی دستم نشان ندادم داد

در آسمان همه بر نوکریش مفتخرند

فدای آن که چنین حُسن انتخابم داد

کشید دست مرا ثامن الحجج رفتم

فقیر بودم و مشهد برای حج رفتم...