پاسخ به:اشعار شهادت و مناجات امام رضا (ع)
یک شنبه 28 آبان 1396 1:44 PM
السلام عليك يا عليابنموسيالرضا(ع)
1.1. گاهي كـه مشكلي، گِـرِهي، كـارِ مـن گرفت... هرگــاه ســـازِ بــــاغ، صـــــدايِ زَغَــــن گرفت...
1.2. سيــلابِ حادثــات بــه شهـــرِ امـــان رسيــد... بـــاد خـــزان به ســـرو و گـل و اين چمن گرفت...
1.3. هر بــار، آسمــــانِ دلــم پُــــر زِ ابـــــر شــد... روحِ مــــرا، اسيـــــرِ قفـــس، اهــــرمـن گـرفت...
1.4. هر وقت از طبيــب، نشـــد دردِ مـن عــــلاج... هـــر دم كــه ديــــــدهام هـوسِ پيـــرهن گرفت...
1.5. وقتي كــه مضطرب، به سـر يك دوراهــيام.... هرگـــاه زاد و تــــوش سفـــر، راهــــزن گرفت...
1.6. عطـــرِ نگــاهِ تو است كه حــلّالِ مُشــكل است زان رو است، يا رضا(ع)، كه زبان اين سخن گرفت:
«اي آنكـــه خــاك را به نظـــر كيميــــا كنــي!»
«آيا بــــود كـــه گوشــه چشمي به مـــا كنــي؟»
2.1. ايـن ذكـر و يـاد تـو است جهـان شــاد ميكنـد ويـــــرانـــهاي به نـــــام دل آبـــــــاد ميكنـــــد
2.2. عطـر نسيـم تو است كه در بـاغ و كـوه و دشت چــــون مـــوم، منعطــف، دل صيــــاد ميكنـــــد
2.3. روحِ اسيــــــرِ مانـــــــده به دام گنـــــــــاه را يـــــــــاد تـــــو بـــا اشــــــارتي آزاد ميكنـــــد
2.4. آقـا! قطـــار زائـــريات هـــم چــه بــــا دلِ... ايـــن ريــــلِ آبديـــــــدة فولـــــاد ميكنــــــد
2.5. هـر كس كه التمـاس دعــا گفتـه را، رضــا(ع) ! مــــأذونِ درگهـــت به زبـــــان يــــاد ميكنـــــد
2.6. سربســــته گويمت كه دلانگيـــــزِ نـــــام تــو آتــــش زده بـــه عـــــالـم و بيـــــداد ميكنـــــد
«اي آنكـــه خــاك را به نظـــر كيميــــا كنــي!»
«آيا بــــود كـــه گوشــه چشمي به مـــا كنــي؟»
3.1. «حُســنت به اتفــاق مــلاحت جهــان گــرفت» امّـــا نــه! مــوج هـر صفتات، بيكـــران گرفت
3.2. شمـسالشمـوس! مــاه خراســان! منيـر طـوس! از مَقــدَمات زميـــن و زمـــان بـــاز جــان گرفت
3.3. عطــــرِ بقيـــع بــا تـو بـه اينجــا كشـــيده شـد جـــايي كـــه خــاك هـــم نَسَــبِ آسمان گرفت
3.4. خورشيــدِ بيغـروبِ خراســـان! عليالصبـــاح رو بــر تــو ميكــنم كـــه توانـــم تــــوان گرفت
3.5. خورشيــد هم، چـراغ حريمت شده است و ماه تمثيــل روي تــو است كــه شــرح و بيــان گرفت
3.6. «كي رفتـــهاي ز دل كه تمنـــا كنــم تـــو را؟» هيهــات! از تــو ديـــده مگـــر ميتـــوان گرفت؟
«اي آنكـــه خــاك را به نظـــر كيميــــا كنــي!»
«آيا بــــود كـــه گوشــه چشمي به مـــا كنــي؟»
4.1. «خلوتگزيـده را به تماشـا چه حـاجت است؟» در كـــوي دوسـت گوشـــهنشيني، سعــادت است
4.2. در خــواب هـــم ببينـــم اگـــر آستـــــان تــو بيشك سعــادتي است كـه بيقـدر و غـايت است
4.3. آواره را چــــه بـاك؟ پنـاهش حريـم تو است در آن حـريــم، خـــادمـيات عيــــن عـزت است
4.4. اي شــاه بيبـــديل! همـــه شعـــر مــن تــوئي مَــدحِ تو فَخـــر و شــاعريات هم صـدارت است
4.5. ايــن شـاهبيـت تـو است: «عــذابِ خــداي را شـــرطِ امــــانِ خلـــقِ مُوَحّـــــد، ولـــايت است»
4.6. مــا دل نهــــادهايـم، نـــه! آن را تــو بُــردهاي ايــن صيــــد را، نگــــاه تــو مـولا! كفـايت است
«اي آنكـــه خــاك را به نظـــر كيميــــا كنــي!»
«آيا بــــود كـــه گوشــه چشمي به مـــا كنــي؟»
5.1. تقـديــر ميشــود بـــه بَـــرِ خــود نشـــانيام؟ تـــا بـــا تـــو گـويـــم از غـــم و درد نهــــانيام
5.2. بــــا آن حريـفِ مُدَّعــيِ سخـت ذوالفنـــــون كـــــردم قُمـــار، بـــا تـــو همــــه زنــــدگانيام
5.3. ســر را چــو گــوي، بــر ســرِ كويَت نهـادم و بُــــردم دو نيمـــــه را! چــــو پيــــري، جـوانيام
5.4. آقا! در ايــن دقــــايقِ آخــر، تـو هـم بخـــواه پـــايـان پـذيـــــرد ايـــن همـــه آدينــــهبــانيام!
5.5. اين آخريـن مصاف، تـو داني چـه ديدني است فتــــح اسـت حاصـــل، آه از ايـــن بيزبــــانيام
5.6. «يك دست جـام بـاده و يك دست زلف يـار» از بــــــزم عـاشقـــي چـــه كنــم گــر بــرانيام؟
«اي آنكـــه خــاك را به نظـــر كيميــــا كنــي!»
«آيا بــــود كـــه گوشــه چشمي به مـــا كنــي؟»