اشعار شهادت و مناجات امام رضا (ع)

چون جام ِ زهر غريبانه سر كشيد

فرياد زد خدا و عبا را به سر كشيد

پنجاه و چند سال موسا به كوچه ها

پنجاه و چند مرتب آه از جگر كشيد

با سينه اي كه آتش از آن شعله ميكشيد

آري نفس نفس زدنش تا سحر كشيد

او بود و خاكِ حجره و يك ناله ي ضعيف

گاهِ سحر به جانب جانانه پر كشيد

در انتظار آمدن ميوه ي دلش

پا را به سويِ قبله چنان محتضر كشيد

سينه زنان دريده گريبان پسر رسيد

دستي به رويِ ماهِ كبودِ پدر كشيد

شمسُ الشموس رويِ زمين اوفتاده و

فريادِ اي پدر، ز دلِ خود قمر كشيد

آه از دمي كه زينبِ كبرايِ غم نصيب

آمد تن ِ امام زمانش به بَر كشيد

با دستِ زخم خورده يِ خود دختر ِ علي

تير ِ شكسته از تن ارباب در كشيد

گُل مانده بود در وسط تيغ و نيزه ها

آمد ز پايِ ساقه يِ ياسش تَبَر كشيد