اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

این دل زهرایی ام آماج هر درد و غم است

هر که درد خویش را با همسرش عنوان کند

وای بر مردی که حتی در حرم بی محرم است

با که گوید درد دل مردی که یارش بی وفاست

بی وفا محرم چو باشد باز هم نامحرم است

یارو یاور داشتن بهر غریبان پیش کش

وای از حال امامی که غریب عالم است

تیر نیزه تیز اما طعم طعنه تیز تر

زخم خنجر سخت اما درد غربت هر دم است

من همان صاحب عزای کوچه تنهایی ام

اهل آن بیتم که دربش رد پایی محکم است

من مقیم خانه ای هستم که تا روز تقاص

سر درش یک چادر خاکی همیشه پرچم است

آنچه منه دیدم به چشم خویش حیدر هم ندید

بر مصیبت های عالم این مصیبت اعظم است

با همان دستی که بیعت کرد ثانی در غدیر

زد بر آن رویی که جای بوسه ها ی خاتم است

بر زمین افتاده بود و اب میشد مادرم

روی برگ یاس دیدم چشمه ای از شبنم است

قد و بالای رشیدم را دگر زینب ندید

از همان روزی که دید آن نخله طوبا خم است

رودها و چشمه ها از پیش چشمم جار ی اند

آب یک چشمم فرات چشم دیگر زمزم است

گرچه عمری محرمم شد اشک چشم و خون دلش

ای خدا حالا برایم مرگ تنها مرهم است