اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

هنوز کس نیامده به خلقت و خوی حسن

هنوز چشم این گدا فقط بود سوی حسن

هنوز من ندیده ام کمان ابروی حسن

هنوز خاک وادی نبی دهد بوی حسن

هنوز دارد این دلم گره به گیسوی حسن

هنوز غربت حسن ز تربتش عیان بُود

غمی که برملا بود چه حاجت بیان بُود

غمی که در دل علی است ،غم حسن همان بُود

حسن کبوتری غریب میان آشیان بود

که مرغ دل گرفته خو به مرغ یا هوی حسن

هنوز میرسد به گوش آه شب و دعای او

هنوز خون دل چکد از لب دلربای او

هنوز ناله میزند خواهر او برای او

قاسم نازدانه اش نهاده سر دگر به پای او

هنوز ختم الانبیا بود دعاگوی حسن

هنوز میرسد به گوش آه جگر سوز حسن

که ناله می زد ای عدو،تو مادر مرا مزن

گرفته ای فدک برو،مزن بر این شکسته تن

مزن به روی مادرم،بیا بزن به روی من

که دست فاطمه بُود به دست نیکوی حسن

سلام بر لعل لبت که خون دل از آن چکید

سلام من بر جگرت که خواهرت به طشت دید

سلام بر غریبیت که شد محاسنت سفید

به قامتت که در وطن به دست آشنا خمید

 سالم بر تو که بُود خدا دعاگوی حسن

مگر دوباره ریسمان به دست بوتراب شد

که زیر جسم پاک تو یلی چو شمع آب شد

جمال میر علقمه ز خون تو خضاب شد

ثانی مرتضی علی دلش ز غم کباب شد

کوثر خون روان شده زجسم دلجوی حسن