اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

لاله اى بود كه با داغ جگر سوخته بود

 آتشى در دل سودا زده افروخته بود

شرم دارم كه بگويم تن مسموم تو را

خصم با تير به تابوت به هم دوخته بود

راز دل را همه با همسر خود مى گويند

 حسن از همسر خودكامه خود سوخته بود

جگرش پاره شد از نيشتر زخم زبان

 در لگن خون دلى ريخت كه اندوخته بود

ارث از مادر خود بُرد غم و رنج و محن

 صبر و تسليم و رضا از پدر آموخته بود