شعر روز کودک



  من کودکم یاد آور بهاران
روشن تر از رخسار سبزه زاران

می آیم از کانون عشق و ایمان
از سرزمین ایران، از سرزمین ایران

  دامان او، دامان اولینم
والاترین گهواره ی یقینم
 
در گوش جان آواز جویبارش
لالای دلنشینم …

از کوه او آزادگی گرفتم
از چشمه سارش سادگی گرفتم

دور از غرور، از شاخه های پر بار
افتادگی گرفتم، افتادگی گرفتم

ایران!  تو آن خرم ترین بهشتی
با آب و خاکت، روشنی سرشتی
 
با خط خوانا در کتاب تقدیر
تاریخ را نوشتی … تاریخ را نوشتی …

در دامنت آموختم الفبا
خواندن، نوشتن، حرف و صوت و آوا

 پروردی ام با مهر و تندرستی
از جان و تن توانا

ایران، تو را همواره می پرستم
من نونهالم، ریشه در تو بستم

ای مادر آزاده،  از تو زادم
از هستی تو هستم …