امیلی مورگان، تسخیر شده ترین هتل ایالت تگزاس (قسمت اول)

ساختمان هتل‌ اغلب صحنه‌ی رویدادهای تلخ و شیرین بسیاری بوده است و شاید به همین دلیل چندان عجیب نیست که در این میان چندتایی هم به تسخیر ارواح درآمده باشند.

مقصد گردشگری امروز ما هتلی است با سرنوشتی عجیب و قابل توجه، هتلی که از قضا در نزدیکی گورستان تاریخی ساخته شده است که خود به عنوان یکی از مکان‌های تسخیر شده شهر سن آنتونتیو واقع در ایالت تگزاس آمریکا شناخته می‌شود. ساختمان این هتل قبل از آن که مبدل به یکی از لوکس‌ترین هتل‌های کل شهر شود، بنایی بود که به آرامی از دل صخره‌های مرمری متولد شد و در زمان ساختش، باعث مباهات سازندگان و حیرت بینندگان بود. 

در سال ۲۰۱۵ «یو اس ای تودی» (Usa Today) از این هتل به عنوان سومین هتل تسخیر شده‌ی جهان یاد کرد، لقبی که بی‌شک ناخودآگاه توجه عاشقان دنیای ترس و هیجان را به خود جلب می‌کند. به همین مناسبت تصمیم گرفتیم در قالب گردشگری وحشت امشب، سری به این هتل زده و اندکی بیشتر با حال و هوای خاص آن آشنا شویم. 

در مقایسه با بسیاری از هتل‌های تاریخی دیگر، «هتل امیلی مورگان» (Emily Morgan)  از زمان برگزاری افتتاحیه‌ی بزرگش در سال ۱۹۸۴ تاکنون، همواره به فعالیت مشغول بوده و علی‌رغم تمامی ماجراهای کوچک و بزرگ، وقفه‌ای در کارش مشاهده نشده است.

در سال ۲۰۱۵، نام این هتل به فهرست هتل‌های تاریخی آمریکا اضافه شد، هر چند که اهمیت تاریخی ساختمان این هتل در شهر سن آنتونیو حتی به قبل‌تر از احداث هتل بازمی‌گردد. در واقع مدت‌ها قبل و در سال ۱۹۷۷، سازمان ثبت ملی اماکن تاریخی آمریکا، این ساختمان را به عنوان بخشی از منطقه تاریخی «آلامو پلازا» (Alamo Plaza) به ثبت رسانده بود.

به نام این هتل در بسیاری از مجلات معتبر اشاره شده است از جمله در «امریکن ایرلاین» (American Airline). همچنین در سال ۲۰۱۰ و در جریان برگزاری بیست و پنجمین جوایز انجمن معماران آمریکایی در سن آنتونیو، این هتل موفق به دریافت جایزه شد و این گونه است که متوجه می‌شویم سن تنها یک عدد است که نمی‌تواند سد راه موفقیت در هر دوره و زمانی باشد.

این بنای ۱۳ طبقه با سبک معماری گوتیک خود فقط از اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰ به عنوان هتل امیلی مورگان مشغول فعالیت بوده، اما خود ساختمان مدت‌ها پیش از این تاریخ و از دهه‌ی ۱۹۲۰ وجود داشته است. در واقع این بنا قبل از آن که هتل باشد، زمانی یک بیمارستان بود و همین امر شاید به نوعی توجیه‌کننده بخش قابل توجهی از اتفاقات رخ داده در این هتل باشد.

قبل از آن که این ساختمان در میان این بستر سنگی شکل بگیرد، سنگ‌های مرمر استخراج شده از این محل در ساخت بسیاری از ساختمان‌های بخش مرکزی این شهر قرن نوزدهمی به کار رفته بودند. اما در نهایت در سال ۱۹۲۴ ساختمان سازی به نام «جی. می. نیکس» (J.M. Nix)  و معماری به اسم «رالف کامرون» (Ralph Cameron) با یکدیگر همراه شده تا آن چیزی را به وجود بیاورند که به نوعی به عنوان اولین آسمانخراش مناطق غربی رودخانه می.سی.سی.پی شناخته می‌شود.

نیکس و کامرون وقتی تصمیم گرفتند چیزی را بسازند که در آن زمان بلندترین ساختمان سن آنتونیو محسوب می‌شد، هرگز به پشت سر خود نگاه نکردند. طرح نهایی آن‌ها شامل یک برج سیزده طبقه با ظاهری به سبک گوتیک احیا شده بود که سه طبقه تحتانی و سه طبقه فوقانی آن با آجرهای لعاب داده شده با «terra-cotta» یا سفال پوشیده شده بود، در حالی که هفت طبقه میانی از آجرهای معمولی ساخته شدند.

کار این دو بسیاری را مبهوت خود کرد. در ابتدا شاید شکل سه گوش و متفاوت این ساختمان بود که چشم‌ها را به سوی خود می‌کشید، بنایی که به نوعی تقلیدی آشکار از دیگر ساختمان سه گوش و معروف واقع در شهر نیویورک ملقب به «ساختمان اتوی آهنی» (Flat Iron Building) بود که در دهه‌ی ۱۸۰۰ در این شهر ساخته شده بود.

در طول آن دوران، شهرهای بزرگ جهان وطنی (کازموپولیتن) در شمال آمریکا همگی به دنبال الگوهای مشابهی بودند و یکی از این الگوها ساخت ساختمان‌های سه گوش بود که از آن جمله می‌توان به شهرهای سان فرانسیسکو، شیکاگو، دنور و تورنتو اشاره کرد. به نظر می‌رسد سن آنتونیو هم نخواست از این قافله عقب بماند و از آنجایی که یکی از چهار شهر ممتاز این ایالت بود، وارد این رقابت تنگاتنگ برای زیبا دیده شدن و متفاوت بودن شد که نتیجه‌اش ساخت این ساختمان خاص بود.

در سال ۱۹۹۷ و بعد از آن که این ساختمان مذبور به هتل امیلی مورگان تبدیل شد، تحت یک سری عملیات نوسازی و مرمت جزئی قرار گرفت. عملیات فوق نزدیک به یک سال به طول انجامیده و چندین میلیون دلار هزینه داشت. پس از آن بود که این ساختمان مبدل به هتلی با ۱۷۷ اتاق و ۲۴ سوئیت مجلل شد که بعضی از آن‌ها از امکاناتی بسیار لوکس و وسوسه‌انگیز برخوردار هستند. دیگر نوسازی چندین میلیون دلاری این هتل به سال ۲۰۱۲ باز می‌گردد و بعد از آن بود که این هتل در اختیار خانواده‌ی معروف «هیلتون» (Hilton) قرار گرفت. 

یکی از نکات جالب توجه این هتل مسئله طبقه چهاردهم است. همانطور که پیش‌تر اشاره کردیم این هتل در ۱۳ طبقه ساخته شد، اما به هر حال عدد ۱۳ به نحسی شهرت دارد. در نتیجه مثل بسیاری دیگر از ساختمان‌های این چنینی در گوشه و کنار جهان، هتل امیلی مورگان نیز همان رویه را در پیش گرفته و تصمیم گرفت قید این عدد منحوس و شناخته شده را بزند. لذا طبقه سیزدهم هتل برای پرهیز از هرگونه بدشگونی به نام طبقه چهاردهم شناخته می‌شود، مسئله‌ای که برای بسیاری تا حدی گیج‌کننده است.  

دیگر نکته‌ی جالب در این هتل مربوط شماره اتاق‌ها است. در این هتل ناگهان از اتاق ۱۴۰۷ به اتاق ۱۴۰۹ می‌رسید و این وسط ظاهرا اتاقی به نام ۱۴۰۸ وجود خارجی ندارد، چرا که جمع اعداد فوق مجددا عدد شوم سیزده را یادآوری می‌کنند.

به هر حال این خرافات در همه جای دنیا رواج دارد و مختص این هتل نیست. برای بسیاری از مالکان و فعالان عرصه تجارت‌های بزرگ مثل هتل‌داری، پرهیز از مسائلی این چنینی به منظور جلوگیری از بدشانسی‌های احتمالی، امر چندان نامعقولی نیست. حتی شاید باید به این نکته اشاره کرد که بسیاری از مهمانان خرافاتی ناخودآگاه تمایلی به اقامت در طبقه سیزدهم ندارند و همین مسئله انتخابی پیش روی مالکان هتل‌ها نمی‌گذارد.

اما خب به نظر می‌رسد علی‌رغم تمام تلاش‌ها و فاکتور گرفتن از طبقه سیزدهم یا اتاقی با همین شماره، تمامی طبقات و اتاق‌های این هتل درگیر داستان تسخیرشدگی هستند. البته با گذشته‌ای همچون داستان این هتل، البته این مسئله چندان عجیب و غیر متعارف نیست، آیا شما هم موافقید؟

به لطف برخورداری از گذشته‌ای منحصربه فرد، جای تعجبی نیست که هتل مورگان به عنوان یکی از تسخیرشده‌ترین هتل‌های ایالت تگزاس شناخته می‌شود. طبق گزارشات متعدد مهمانان و حتی گزارشات ارائه شده توسط مدیران و کارمندان هتل، چندین طبقه از این هتل بیش از بقیه درگیر رخدادهای عجیب و ماورایی است. در این میان طبقات هفتم، نه و چهارده به اضافه‌ی زیرزمین از این لحاظ بیشترین آمار وقوع پدیده‌های غیر قابل توضیح و رویت ارواح را به نام خود ثبت کرده‌اند. به طوری که حتی پیشنهاد می‌شود اگر تمایل به درک بهتر ترس و هیجان ناشی از فعالیت‌های عجیب و غیر قابل توضیح را دارید، حتما شبی را در اتاقی در طبقه‌ی هفتم این هتل سپری کنید!

همانگونه که قبلا هم اشاره کردیم این مسئله به نحوی به پیشینه تاریخی هتل و به خصوص وضعیت گذشته‌ی این طبقه برمی‌گردد. ظاهرا زمانی که این ساختمان به عنوان بیمارستان مورد استفاده بوده، طبقه هفتم محل نگهداری بیماران روانی، بخش جراحی، سردخانه و البته اتاق انتظار بوده است. تقریبا اکثر گزارشات مربوطه به مشاهداه ارواح، به نحوی به همین دوران بازمی‌گردد.

بارها مهمانان هتل از وقوع رخدادهای عجیبی صحبت کردند که توضیحی برای وقوع‌شان نبود. از حس سرمای ناگهانی و حتی بوی شدید ضد عفونی کننده‌های متداول در بیمارستان‌ها که مشام را آزار می‌دهند. طبقه کذایی چهاردهم نیز ظاهرا علی‌رغم تغییر نامش، هنوز هم جایی است که این رایحه بیش از سایر طبقات حس می‌شود، اما در مجموع هر کدام از طبقات و بخش‌های هتل داستان‌های ترسناک بسیاری برای بازگو کردن دارند، داستان‌هایی که از تجربیات توأم با هول و هراس مسافران این هتل حکایت دارند.

در بخش بعدی این مطلب نیز همراه ما باشید تا شما را با مجموعه‌ای متنوع از این ماجراهای عجیب آشنا کنیم. ماجراهایی که بی‌تردید باعث شده‌اند نام این هتل در شمار تسخیر شده‌ترین‌های جهان و به ویژه ایالات متحده، جایگاهی همیشگی و جاودانه داشته باشد.