سيد احمد هاتف اصفهاني ( در گذشته به سال 1198 ه . ق ) شاعر دوره ي افشاريان و زنديان است . ديوان او شامل قصايد ، غزليات ، مقطعات و رباعيات است . او اشعاري هم به زبان عربي سروده و در غزل پيرو سعدي و حافظ بوده است . عمده ي شهرت وي به واسطه ترجیع بند به حقیقت عرفان که رویت جلوه و جمال پروردگار در همه چيز وهمه جا و همه گاه است اشاره مي کند
