"... تشيع، در داستانِ كربلا، در اوجِ شكوه‌اش، تجسمِ عيني پيدا مي‌كند. اما، يكي از وسايلِ بي‌روح شدن و فلج شدنِ فكرِ شيعي، و گم شدنِ اصلِ قضيه، اين است كه، ما، همه چيز را گذاشتيم، و به داستانِ كربلا پرداختيم. و به شكلي پرداختيم، كه اولين قرباني‌ی تجليل و تعظيمِ ما از حسين، و يادآوري‌ی داستانِ كربلا، خودِ حسين، و خودِ داستانِ كربلا است..."