فارنژیت (Pharyngitis) عفونت حاد گلو و حلق بوده که میکروارگانیسم های زیادی در ایجاد ان دخیل هستند. شایعترین علت فارنژیت عوامل ویروسی ( ادنوویروسها – رینوویروسها – انتروویروسها – و غیره)  میباشند. تعداد کمی از اپی زودهای فارنژیت باکتریایی بوده و شایع ترین باکتری مولد استرپتوکوک بتاهمولتیک گروهa میباشد.   

فارنژیت بیشتر در فصل زمستان و بچه های ۶-۱۲ سال دیده می شود. مهمترین علائم فارنژیت ضعف و بی حالی – گلودرد- درد عضلات- تحریک حلق- ادم حلق همراه یا بدون ترشحات چرکی میباشد.

در فارنژیت ناشی از استرپتوکوک پیوژنز( bهمولتیک گروهa) تب بالای ۳۸/۵ لرز ناگهانی گلودرد – بلع مشکل و دردناک شدن لنفاوی ناحیه گردن دیده میشود.

تشخیص فارنژیت باکتریایی با کشت ترشحات ناحیه حلق و گلو میباشد. مهمترین عوارض فارنژیت استرپتوکوکی در صورت عدم درمان تب روماتیسمی و گلومرولونفریت میباشد.