کنترل بدقلقی کودکان

کنترل بدقلقی کودکان - قسمت سوم

محکم گرفتن
زمانی که بدقلقی و نحسی کودک نمود می یابد برخی از والدین اقدام به محکم گرفتن کودک می کنند. اگر چه این طریقه ی برخورد در برخی از موارد جواب مناسب را می دهد ، ولیکن در این خصوص باید محتاطانه عمل کرد . از جمله این ضروریات آن است که فرد کنترل هیجانی و خویشتنداری خود را حفظ کند.
چه در غیر این صورت ، ممکن است در اثر دستخوش احساسات شدن مادر به کودک آسیب برساند. از سویی دیگر ، این شیوه باید بیانگر احساس ایمنی کردن نوپا باشد نه این که ناتوانی او را برساند.
به علاوه در صورتی که مشت های خود را گره کرده اید هیچگاه اقدام به این کار نکنید ، چون عدم خویشتنداری سبب می شود که او جهت خلاصی دادن خود به حرکات آزارنده متوسل شود و شما نیز به طور غیرارادی واکنش نشان داده و این امر آسیب هایی را بر طرفین وارد آورد.
باری هدف از محکم گرفتن بچه در جریان بدقلقی این است که فرد موجب خاموش شدن این آتشفشان شود نه این که موجبات تداوم آن را فراهم آورد. پس نقطه ی ساکن توفان بوده و برای او بسان یک بندرگاهی امن عمل کنید.
فاصله عاطفی
چنانچه جهت مهار حمله و توفان او مجبور هستید که به طریقه سفت گرفتن متوسل شده و هر چه زودتر از شر مشت و لگد و فریادهای او خلاصی یابید ، هنگامی که تماس فیزیکی با او برقرار می سازید حتی المقدور هرگونه ارتباط روحی و روانی شدیدا پرهیز کنید .
به زبان ساده تر باید با کرختی عاطفی با او برخورد کنید. بنابراین لازم است که بی روحانه به دور دست نظر دوخته و همین طور به چشم هایش رل بزنید . به علاوه به هیچ وجه نباید دستخوش رقت قلب و نرم دلی شده و او را نوازش کرده و یا این که کلمات مهرآمیز بر زبان آورید.
چون همان طور که پیش تر یادآور شدم هدف اصلی بهانه گیری کودک این است که کلیت و موجودیت شما را در چنگال خود بگیرد و چنانچه در این کار موفق شود در آینده نیز بدون تردید به این حربه جهت برآوردن نیازهای خود متوسل میشود.
پس شایسته است که جهت خنثی کردن حربه ی او در کمال خونسردی بسان کوهی از یخ باشید تا حساب کار دستش بیاید ، زیرا تصاحب و تصرف جسم و روحتان همان هدف از پیش تعیین شده ی او می باشد.
ارتباط عاطفی اما چنانچه توان تمارض و وانمود کردن را در خود ندیده و باطنا دستخوش غلیان های احساسی میشوید ، لازم است که به این احساسات لطیف مجال بروز دهید. چون بخش اعظم کارآمد بودن والد این است ، که فرد ماهیت و عواطف خود را به درستی شناخته و سپس براساس این شناخت حقیقی از خود واکنش نشان دهد.
این کار میتواند این حسن را داشته باشد که مادر خود را حفظ کرده و در عین حال به ایمنی فرزندش نیز کمک نماید. لذا شایسته است که در این موقعیت مادر کلمات مهر آمیزی را بر زبان آورد تا به این وسیله مانع از توفان های خشونت آمیز کودک شود ، زیرا هر انسانی منحصر به فرد بوده و نسخه ای یکسان برای تمامی انسان ها ناکارآمد و ناممکن می باشد.

کودکان جسته و گریخته میزان عشق ورزی شما را محک زده و ارزیابی می کنند و چنانچه در این امتحان سربلند از آب درآیند بر میزان خود باوری شان افزوده شده و مراحل رشد خود را درست تر پشت سر می گذارند. به علاوه کودکان از شما به عنوان یک بزرگسال توقع دارند که به راحتی بتوانید از پسِ این توفان برآئید تا با الگو قرار دادن شما درس های لازمه را فرا گیرند.
ضروریت های ارتباط در جریان یک حمله :
1 . احساسات خود را پذیرا شده و آن ها را بر زبان آورید. فرضا بگوئید که خسته ، درمانده و خشمگین هستم.
2 . کودک را تحت نظر گرفته و حالاتش را وصف کرده و بر زبان آورید ، فرضا بگوئید که خسته و عصبانی هستی.
3 . زبانا و عملا نشان دهید که موقعیت و وضعیت او را درک می کنید. فرضا بگوئید از این که خوب نمی توانی مسائل را توضیح دهی ، برایم قابل فهم می باشد ، به علاوه حق داری که تو را یک بزرگسال نپندارم.
4 . اعتماد به نفس و خودباوری خود را به رخ خود و کودک بکشید. فرضا بگویید که این مسئله ای نیست که قابل رفع شدن نباشد.
حسن اصلی برقرار ساختن ارتباط و گفتگو با کودک این است ، که فرد از واکنش خشونت آمیز و کتک زدن کودک رهایی می یابد ، چون اگر با ضرب و زور و خشونت کودک وادار به تسلیم شود در آن صورت از هرگونه مهر و محبت شما می گریزد و به این واسطه نمیتواند از شخصیتی متعادل و متوازن برخوردار شود.
پژوهش های معتبر این امر را ثابت کرده اند. به زبان ساده تر ، هر چقدر بیشتر کودک کتک بخورد به همان نسبت نیز بیشتر از خودش سر سختی و لجبازی نشان می دهد و این کودکان در بزرگسالی تبدیل به اشخاصی خشن ، قلدر و یا زبون و قربانی می شوند. پس لازم است که در هنگام مواجه شدن با این تجارب ظرایف تربیتی نیز لحاظ شود.
زمانی که کاسه ی صبر بسیاری از والدین لبریز میشود ، این اشخاص جهت خاموش سازی متوسل به ضرب و شتم کودک می شوند و این در حالی است که تمامی پژوهش ها این گونه رفتار را رد کرده و مورد نکوهش قرار داده اند.
البته ، باید پذیرفت که این گونه واکنش ها به طور غیرارادی صورت می پذیرند ، چون خود والدین نیز در هنگام خردسالی با چنین عکس العملی از طرف مادران و پدران خود رو به رو بوده اند.
بنابراین برای این که این ذهنیات و رفتارهای نادرست اصلاح شود ، لازم است که والدین مسئول در این خصوص سرمایه گذاری کرده و به اصول تربیتی درست کودک مسلح و مسلط باشند و دیالوگ ، گفتگو و تبادل نظر را جایگزین خشونت و رفتارهای زمخت نمایند.
منبع : کتاب چگونه الم شنگه کودکان را مهار کنیم؟