نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم

که شاعرت شده مقبول خاطرت باشم

نه آهو ام نه کبوتر که ضامنم باشی

و یا پرنده ی صحن مجاورت باشم

نه آن دلی که به معنا رسم نه آن چشمی

که مثل آینه حیران ضاهرت باشم

ولی زلطف مرا هم گدای خویش بخوان

که با تو صاحب دنیا و آخرت باشم

همیشه سفره ی مهمان نوازیت باز است

اجازه می دهیم گاه زائرت باشم؟

اجازه می دهیم گاه از تو بنویسم؟

به عمر چند غزل آه شاعرت باشم