اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

از سوز زهر آب شد از پاي تا سرم

با اشك همقدم شده ساعات آخرم

پايم به سوي قبله ، لبم غرق خون شده

ديگر رمق نمانده به اعضاي پيكرم

آه اي بقيع باز كن آغوش خويش را

من آخرين امانت شهر پيمبرم

بار سفر به دوش گرفتم وَ با خودم

يك عالَمه مصيبت و اندوه مي‌برم

از غصه آه مي‌كشم و ناله مي‌زنم

يا رب ببين زمانه چه آورده بر سرم

دشمن شبي كه پاي برهنه مرا دواند

داغ رقيه بود عيان در برابرم

رحمي نكرد بر من و بر سنّ و سال من

انداخت ريسمان به روي دست لاغرم

ارث علي به من ز همه بيشتر رسيد

سوزانده شد دو بار ، حريم مطهرم

كاشانه‌ام اگرچه به آتش كشيده ‌شد

امّا نسوخت چادر و گيسوي همسرم

وقتي كه دود خانه‌ي ما را گرفته بود

ديدم فرار مي‌كند از شعله دخترم

آنجا به ياد كرب و بلا روضه خواندم از

طفل يتيم و عمّه‌ي محزون و مضطرم

طفلي كه ضجّه مي‌زد و از ترس مي‌دويد

مي‌گفت پس كجاست عموي دلاورم

عمّه ! عمو كجاست ببيند كه بعد از او

غارت شده‌ست زيور و خلخال و معجرم

علي صالحي