اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

فصل غم آمده زمان عزاست 

 کنج سینه شراره ها دارم

رخت ماتم به تن نمودم و باز 

 بین چشمم ستاره ها دارم

***

آسمان نگاه غمبارم 

 رنگ و بوی مدینه را دارد

هر چقدر آه هم اگر بکشم 

 از تب سینه باز جا دارد

***

آنکه یک عمر پای مکتب خود 

 روضه میخواند و عاشقانه گریست

گریه هایش شبیه باران بود 

 آن امامی که صادقانه گریست

***

ظلم تاریخ باز جلوه نمود 

 وقت تکرار قصه شومی ست

با تبانی آتش و هیزم

جاری از چشم، اشک مظلومی ست

***

آتش دشمنان به پا شده در 

 خانه ای در میان یک کوچه

میرود بی عمامه مردی در

 غربت بی امان یک کوچه

***

داغیِ سینه میکند باور

با نفس هاش آه سردی را

خاک این کوچه ها نمیفهمند 

 غربت اشک پیر مردی را

***

پیر مردی که سوز آتش را 

 ساکت و بی کلام حس میکرد

پیرمردی که درد غربت را

مثل نبضش مدام حس میکرد

***

پیرمردی که تا زمین میخورد 

 نفسش در شماره می افتاد

دست خود میکشید بر روی خاک 

 یاد آن گوشواره می افتاد