اشعار شهادت امام جعفر صادق (ع)

آتش انداخته انگار ز پا تا به سرم

بس كه زد طعنه به من،‌سوخت تمام جگرم

روح زنداني اين جسم نحيفم شده است

مانده در اين قفس تنگ، فقط بال و پرم

كارم افتاده به دست دو سه تا گزمه ي مست

زير اين بار بلا راست نمي شد كمرم

مي كشيدند مرا در وسط كوچه شبي

مي زدم بر رخ خود لطمه به ياد پدرم

سيلي و آتش و ميخ و در و ديوار و لگد

رد شد آن صحنه ي تاريك ز پيش نظرم

واي از سينه ي تنگي كه برايم مانده

واي از روضه ي مادر كه شده درد سرم

گرچه يك عمر دلم از غم او مي سوزد

بي پر و بالم و درگير عذابي دگرم

هيچ روزي نشده تلخ تر از عاشورا

مي دهد رنج همين روز، ز شب تا سحرم

طاقتم رفت.... كه مي گفت كسي در گودال

سرش اينجاست، ببر حمله دگر سوي حَرم

گوشواره، گل سر، معجر و مثل اينها

شده تصوير پر از خونِ دو چشمان ترم

چقدر بي سر و پا دور حرم سرگردان

چقدر درد كه آمد همگي دور و بَرَم

جان من بر لبم آمد، نفَسم مي سوزد

آخر افتاده در اين لحظه كجاها گذرم

شاعر: رضا دين پرور