اشعار شهادت امام علی (ع)

ديده بر سرچشمه‌ي خون باز شد
دشمني با اهل بيت آغاز شد

يك جماعت كينه و خودكامگي
مردماني فارغ از مردانگي

مردماني پر ز نيرنگ و دروغ
ديدگاني جز به باطل، بي‌فروغ

آتشي اندر گلستان مي‌زنند
بر خدا اين گونه بهتان مي‌زنند

در سقيفه، دست حق را هشته‌اند
دست خود را با فريب آغشته‌اند

دل به فرمان علايق داده‌اند
حكم تبعيد شقايق داده‌اند

عشق را در تيرگي گم كرده‌اند
دشمني با بيعت خم كرده‌اند

ديده را بر نور هستي بسته‌اند
باب دانش را به پستي بسته‌اند

بيعت حق را فرو بگذاشتند
پرچمي از تيرگي افراشتند

گِرد شيطان شادماني مي‌كنند
بذر غم را باغباني مي‌كنند

آتشي از كينه‌ها افروختند
در جهالت، در حماقت سوختند

چون به سيلي چهره‌ي حق ناز شد
،
غنچه‌ي ياس كبودي باز شد

فاطمه در ذكر «حيدر، حيدر» است
يك جماعت از شياطين بر در است

ميخ در زد بوسه بر پهلوي يار
تازيانه برده از زهرا قرار

ريسماني شد هم‌آغوش علي
نور ايمان از وجودش منجلي

استخواني در گلو خاري به چشم
گيتي از نامردمي آمد به خشم

سينه‌ها لبريز از شرك و گناه
مسجد كوفه بر اين شاهد گواه

مطلع خورشيد شد محراب خون
آسمان از جور غم شد نيلگون

برق شمشيري نهايت را شكافت
مهر در محراب سوي حق شتافت

محمّد نیکخواه منفرد (احسان)