اشعار وفات حضرت خدیجه (س)

يا خديجه (س)


چون کبوتر، روحِ مادر، پر کشید
تا که جامِ تلخِ هجران سر کشید


روی بومِ سرنوشت، دستِ قضا
نقشی از یک لاله ی پرپر کشید


بارِ سنگینِ یتیمی را به دوش
در سنیــنِ کودکی دختر کشید

در عزا و ماتمِ بی مادری
ناله ای از قلبِ پُر آذر کشید

بی کفن بود و عبایش را نبی
روی او با دیدگانِ تر کشید


کربلا که نه عبا بود و کفن
پنجه ی غم بر رخش مادر کشید


لشگری بر روی جسمِ بـی سری
پیرهنی از نیزه و خنجر کشید


پیکری عریان و بی غسل و کفن
خواهری آه از دلِ مُضطر کشید


دختری گریه کنان می گفت اَبَه
کافری از روی او معجر کشید

حميد رضا گلرخي