نان خودت را می خوری، حرف مردم را چرا می زنی؟

ما در خانه، خیلی حرف ها می توانیم با هم بزنیم. می توانیم درباره ی قصه ای که خوانده ایم با هم حرف بزنیم.

می توانیم درباره ی فیلمی که دیده ایم با برادر و خواهرمان حرف بزنیم. می توانیم درباره ی درس جدیدی که یاد گرفته ایم، با اهل خانه گفت و گو کنیم. می توانیم از اخبار ورزشی حرف بزنیم. می توانیم برای مادرمان شعری بخوانیم یا حکایت خنده داری را برای پدرمان تعریف کنیم. حالا که این همه گفتنی خوب و لذّت بخش وجود دارد، چرا باید در خانه ی خودمان بنشینیم و درباره ی عیب های مردم حرف بزنیم و از آنان غیبت کنیم؟

  به قول یک ضرب المثل فارسی: «نان خودت را می خوری، حرف مردم را چرا می زنی؟

یعنی تو که سرگرم کارهای خودت هستی، پس چرا غیبت مردم را می کنی؟

 تو که داری راحت و آسوده زندگی می کنی، پس چرا باید از همسایه و دوست و فامیل و هم شهری و هم کلاسی و معلمت غیبت کنی؟  نان خودت را می خوری، حرف مردم را چرا می زنی؟