قرار

جز ياد تو در دلم قرارى نَبُود                 اى دوست، بجز تو غمگسارى نَبُود

ديوانه شدم، ز عقل بيزار شدم             خواهان تو را به عقل، كارى نَبُود

بُت

با چشم منى، جمال او نتوان ديد                   با گوش تويى، نغمه او كس نشنيد

اين ما و تويى، مايه كورى و كرى است            اين بت بشكن تا شَوَدَت دوست پديد

آن كيست؟

آن كيست كه روى تو به هر كوى نديد؟              آواى تو در هر در و منزل نشنيد؟

كو آنكه سخن ز هركه گفت، از تو نگفت؟           آن كيست كه از مى وصالت نچشيد؟