اشعار امام خمینی (ره) - غزل

محراب انديشه

بايد از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى      و آنگه از جان بگذرى تا در خور جـــانان  شوى

طُـــــــرّه گيســـــــــوى او، در كف نيايد رايـــگان       بايد اندر اين طريقت، پاى و سر چوگان شوى

كـــــى توانــــــى خواند در محراب ابرويش نماز؟       قـــــرنها بايد در اين انديشه، سرگردان شوى

در ره خــــــال لبش، لبـــــــريز بــــــايد جــام درد       رنج را افـــزون كنى، نى در پى درمان، شوى

در هواى چشم مستش، در صف مستان شهر         پاى كوبى، دست افشانى و هم‏پيمان شوى

اين ره عشق است و اندر نيستى حاصل شود          بايدت از شـــــوق، پروانه شوى؛ بريان شوى