اشعار امام خمینی (ره) - غزل

باده عشق

مــــن خراباتى‏ام؛ از من، سخن يار مخواه      گنگم، از گنگ پريشان شده، گفتار مخواه

من كــه با كورى ومهجورى خود سرگرمم     از چنين كور، تــــــــو بينايى و ديدار مخواه

چشم بيمـــــار تو، بيمــار نموده است مرا     غير هــــــذيان سخنى از من بيمار مخواه

با قلنـــدر منشين، گر كه نشستى هرگز      حكمت و فلسفـــه و آيـــــه و اخبار مخواه

مستم از باده عشق تو و از مستِ چنين       پند مردان جهــــان ديده و هشيار، مخواه