اشعار امام خمینی (ره) - غزل

باده حضور

در لقــــــاى رُخش، اى پيـــر! مرا يارى كن     دستگيرى كن و پيرى كن و غمخوارى كن

از ســــــر كــــوى تو، مايوس نگردم هرگز      غمـــزه‏اى، غمـــزدگان را تو مـددكارى كن

هلــــه، با جرعه‏اى از باده ميخانه خويش     هــــــوشــم از سر ببر، آماده هشيارى كن

گــــر به لطفـــــــم ننوازى و پناهم ندهى      عشـــــوه كن، ناز كن، آغاز ستمكارى كن

عــــاشقم، عــــاشقم، افتاده و بيمار توام       لطف كــــــن، لطف، ز بيمار پرستارى كن

تو و سجّاده خويش و من و پيمانه خويش        با مـــن باده زده، هر چه به دل دارى، كن

گــــر نخــــــواهى ز سر لطف نوازى ما را        از درِ قهــــــــر بــــــرون آى و دل آزارى كن