بار يار

اكنون كه در ميكده بسته است به رويم        بهتر كــــه غم خـــــويش به خمــّار بگويم

من كشتــه آن سـاقى و پيمانه عشقم         مــــن عــــــــاشِق دلداده آن روى نكويم

پروانــــــه صفت در بــرِ آن شمع بسوزم         مجنــــــــــــونم و در راه جنون باديه پويم

راز دل غمـــــديده خـــود را به كه گويم؟         مـــن تشنه جام مى از آن كهنه سبويم

بــــــردار كتاب از بــــــرم و جام مى آور           تا آنچه كه در جمع كتب نيست، بجويم

از پيچ و خـــم عِلم و خرد، رخت ببندم            تا بــــــــــار دهد يار، به پيچ و خم مويم