پهن شدن سفره مهمانی خدا، اسارت شیاطین، شکوفه دادن قرآن و همچنین اشاره به برخی فقرات ادعیه وارده، گوشه‌ای از ابیات منظوم شاعران آئینی در پاسداشت حلول ماه ضیافت الهی است.

به گزارش فرهنگ نیوز،‌ و اینک، عید «رمضان کریم» فرا رسیده است تا همه بندگان و عارفان، حضور بر خوان الهی را با جان و دل احساس کنند. و این عید عمومی البته در اشعار شاعران آئینی هم متجلی است.

مهدی رحیمی یکی از همین شاعران است که درباره حلول ماه مهمانی خدا شعر دارد:

رمضان آمد و من آمده ام

باز هم قید خودم را زده ام

راه گم کرده ترین بنده منم

پیش چشمان تو شرمنده منم

میزبانی و من ام مهمانت

لقمه ای اشک بده از خوان ات

رمضان آمده با طعم دعا

سفره انداخته اند در همه جا

سر این خوان همه نوع آدم هست

شاه اگر هست؛ گدایی هم هست

عمر یک سال جلوتر رفته

از خودم حوصله ام سر رفته

یازده ماه گناه آلودم

من همانم که همیشه بودم

چشم، حقّ بدنم را خورده

هر کسی خواست دلم را برده

خو گرفته ست به بن بست خودم

طاقتم طاق شد از دست خودم

سالها در تن خود گم شده ام

تاجر سفره ی گندم شده ام

لحظه هایم به تجارت رفته

از کف ام این همه فرصت رفته

مددی من به خودم برگردم

جان بگیرم به تنم برگردم

روسیاهم خدایا چه کنم؟

بی پناهم خدایا چه کنم؟

من بدم؛ شاه ولی بد نکند

پشت در آمده را رد نکند.