اشعار ولادت امام زمان حضرت مهدی (عج)

اشعار میلاد حضرت امام زمان(عج)

ایلیایی ام از دهات شما

از تبار ترنمات شما

آسمان ها همیشه گم بودند

پای هر سبزه ی حیات شما

روزگارم گذشته شکر خدا

در جوار لب فرات شما

کوزه ام را دوباره پر کردم

از سر چشمه ی نجات شما

زندگی مرا چه شیرین کرد

نفس شاخه های نبات شما

سفره ام پهن خانه ام سر سبز

برکت دارد از زکات شما

آب و نانم رسیده از آن روز

که نشستم سر بساط شما

پنج نوبت به پشتان هستیم

وقت حی علی الصلوة شما

الغرض داده است بر دستم

با دو دستش خدا برات شما

شکر از ایل کربلا هستیم

ما زمین خورده ی شما هستیم

به سمرقند یا بخارایی

یا به شن زارهای صحرایی

محملت بی غبار و راهت سبز

خوش نشین بر براق ریبایی

سر راهت قبیله ی مجنون

پشت سر چشم های لیلایی

آی بالا بلند کشمیری

کی به این آب و خاک می آیی

لهجه ات هاشمی و زینب وار

مثل نهج البلاغه شیوایی

تا بدین ناز میروی آقا

میبری از خدا شکیبایی

صید کردی نگاه آهو را

یعنی آقا ز نسل زهرایی

به هوایت پریدنم عشق است

به رهت سر بریدنم عشق است

نامتان رنگ کیمیا دارد

ریشه در باور خدا دارد

نامتان از کجا تراوش کرد

که جنین حس ربنا دارد

بر عقیق دلش نوشته خدا

چقدر نامتان صفا دارد

سرنوشت من و شما زیباست

چارده قرن ماجرا دارد

چارده قرن نه پیش از عشق

پیش از پیش ابتدا دارد

جبرئیل از شعاع تو دانست

که خدا جلوه تا کجا دارد

چارده تن میان یک قاب اند

که در آن عکسی از شما دارد

بابی انت سید السادات

بر تو و خاندان تو صلوات

خانه لبریز بوی اسپند است

غرق گل های الوند است

پای دیوار بین شب بو ها

لاله ی دامن دماوند است

شب عید است حاجتش بدهید

پشت در یوسف آرزومند است

زود معراج میرود یعنی

ناز این طفل با خداوند است

پدرت سیر میشود ؟ هرگز

لب تو کهکشانی از قند است

از نگاه علی و زهرا باز

سهم نرگس همیشه لبخند است

دل ما بند توست یا عباس

نقش سربند توست یا عباس

عرش خود را در این سرا گم کرد

کنج ایوان سامرا گم کرد

بسکه چرخید در مدار شما

که زمین خط استوا گم کرد

آسمان با درخشش چشمت

ماه را با ستاره ها گم کرد

برد خورشید از محضرتان

در نواحی ناکجا گم کرد

باز هم در هجوم مشتاقان

نوح آمد ولی ردا گم کرد

خوش به چشمی که با تماشایت

بین محراب قبله را گم کرد

با غمت خاک سرشته شد بیا

روی پیشانی ام نوشته شد بیا

آتش سینه ی نیستانی

که مناجات ماه شعبانی

جمکران دلم گرفته ببین

میرود بی تو رو به ویرانی

ما قنوتی ترک ترک خورده

تو زلالی شبیه بارانی

از شما بر بهشت می ارزد

کاسه آبی و خرده ی نانی

باز باران گرفته تا دم صبح

در قنوتت مگر چه میخوانی

جمعه ای باز هم گذشت نشد

که رهایم کنی ز حیرانی

جمعه هایی که دیر می آیند

جمعه هایی عجیب و طولانی

راستی در کجای این خاکی

کربلا یا که در خراسانی

بادها می وزند و میگویند

شاید امشب بقیع میمانی

گاهی از بوی سیب میفهمم

علقمه رفته ای به مهمانی

شاید امشب مدینه ای شاید

یا که شاید دمشق میمانی

هرکجایی همیشه قلبت شاد

هرکجایی سرت سلامت باد