مناجات با امام زمان حضرت مهدی (عج)

بی حوصله مثل جمعه ی هر ...
هفته ی بدون دلخوشی سر ...
بر کوچه و بازار زدم در ...
نزدیک غروب جمعه ی شهر

باران گرفته بود نم نم
می مرد دلم دوباره کم کم

بی حوصله دم گرفته بودم
از حال خودم گرفته بودم
با یاد غمم گرفته بودم
انگار که کم گرفته بودم

امروز دم حسین جان را
یا مهدی صاحب الزمان را

دل کنده شده از این و از آن
دل مرده، سرم سر به بیابان
میزاشت که از غم بدهد جان
تا اینکه صدای صوت قرآن ...

از اول کوچه مان شنیدم
دنبال صدا رفتم و دیدم ...

جمعی که جلوتر از زمانند
انگار که فارغ از مکانند
فهمیدم اگر که آنچنانند
راهی شدگان جمکرانند

سد کرد گلوم، بغض کاری
آرام نشستم به کناری

دستم به قلم شد آشنا باز
بد حال تر از گذشته ها باز
هم دست دلم شدند تا باز
شد چشم خدا به سمت ما باز

تا آنکه ببیند چه نویسیم
مشتاق که ما از که نویسیم

در گوشه ی خلوتی نشستم
دادند بهانه ای به دستم
تا که قلمم نشست دستم
انگار منم زائرش هستم

آماده که از خدا نویسم
از جلوه ی ربنا نویسم

ای قائم آل مصطفی تو
یک پله کم از خدای ما تو
هرچند که کجا ما، کجا تو
داریم همه آرزوی با تو ...

زائر شدن کرب و بلا را
یا حضرت ارباب رضا را

دل گفته که بی شک تو همانی
تو جلوه ی یا رب الامانی
ای آمدنی بی گمانی
تو خواسته ی مادرمانی

برگرد که ما فقیر هستیم
پای خودمان اسیر هستیم

امروز بیا و بده حالی
یک سر تو بزن به این حوالی
تا که بشویم از این زوالی
از یمن تو صاحب کمالی

خوبی که تو خوب یاد داری
مثل من بد زیاد داری

از لطف تو ماه سهم خواهم
با روی سیاه سهم خواهم
یک نیمه نگاه سهم خواهم
اندازه ی آه سهم خواهم
***
نزدیک محرم است آقا
هنگامه ی ماتم است آقا
حرف دو دم و دم است آقا
بر گریه مقدم است آقا ...

چشمی که شما خریده ایدش
یا اینکه نگاهی دیده ایدش

شاعر : فرشید یار محمدی