اشعار ولادت حضرت علی اکبر (ع)

ساقی بیا كه مشكلم آسان نمی شود

جامی بریز باده كه پنهان نمی شود

طوفانیم، رسیده ام از خم سبو كشم

با این یكی دو جام كه طوفان نمی شود

ما را خدا برای حسین آفریده است

این بندگی حواله ی سلطان نمی شود

ما از ازل خراب سبوییم و غیر ما

مستی حریف این مِیِ جوشان نمی شود

ما عاشقیم، عاشق ارباب زاده ایم

این عاشقی نصیب سلیمان نمی شود

ساقی بیا و این دل دلداده را ببین

جامی بریز و حضرت شه زاده را ببین

بالا بلند! سایۀ طوبی کجا و تو!

ای آبشار! پهنۀ دریا کجا و تو!

با یک نگاه زنده کنی کائنات را

تا سر دهند شور مسیحا کجا و تو‍!

وقتی قدم به خاک نهادی بهشت گفت:

ای قبلۀ عیان شده! دنیا کجا و تو!

سیلاب می کند نظرت رشته کوه را

ثابت کند که معجز موسی کجا و تو!

چون تو به اوج، جاذبه پیدا نمی شود

هر یوسفی که یوسف لیلا نمی شود

از راه آمدی كه ز دل دلبری كنی

ما سر فدا كنیم و تو هم سروری كنی

نامت بلند باد! كه این جا دلی نماند

زلفت دراز باد! كه غارت گری كنی

ای از همه شبیه ترین بر رسول عشق!

باید به آل فاطمه پیغمبری كنی

ای اولین علی، علی دوم حسین!

باید از این به بعد علی پروری كنی

ای جلوه ات شبیه ابالفضل بی بدیل!

باید میان معركه ها حیدری كنی

پیغمبر دوباره ایل و تبار عشق!

ای صاحب همیشگی ذوالفقار عشق!

وقتی میان معركه تكبیر می كِشی

یك دشت را به پنجه ی تسخیر می كشی

چشم تو كافی است برای تمام خلق

وای از دمی كه قبضه ی شمشیر می كشی

زَهره كه هیچ، هر رجزت سینه می درد

وقتی كه نعره های نفس گیر می كشی

عقاب های آسمان همه مبهوت مركبت

می تازی و زبانه به زنجیر می كشی

ای سبط مرتضی تو علی را به كارزار

با ضربه های خویش به تصویر می كشی

زیبا ترین تجسم خون خدا تویی

سر تا به پا تمامی كرب و بلا تویی

راه خدا به سمت تو و آسمان توست

حتی حسین چشم به راه اذان توست

همسایه ی همیشه ی معراج اهل بیت

جای پیامبران همه در آستان توست

شیواترین مكبّر محراب مرتضی

نهج البلاغه تا به ابد خطبه خوان توست

ابرو كمان حضرت ارباب تا ابد

خورشید كوچه گرد به طاق كمان توست

باب الحوائجیِ تو مثل عموی توست

عباس مست جاذبه ی بی امان توست

بند دل حسینی و آرام زینبی

تو روضه ی نگفته ی هر شام زینبی