اشعار ولادت امام حسین (ع)

دوباره شب شدو طبع خیال من گل کرد
قلم به روی ضریح ورق توسل کرد
دوباره دفتر تاریخ دست و پاگم کرد
مرام مستی من سر به شیشه خم کرد
دوباره شد شب میلاد ودل هوایی شد
اگر غلط نکنم باز کربلایی شد
دوباره بسته شده را از سما به سمک
روان به سوی مدینه هزار دسته ملک
ببین که فاطمه یک انقلاب آورده
عصاره گل خلقت گلاب آورده
گرفته عرش خدا عطرو بوی سیبش را
بغل گرفته حبیب خدا حبیبش را
بهشت جا شده در گاهواره ای کوچک
ظهورکرده خدا در نمای یک کودک
فرشته گیسوی خود فرش راه اوکرده
ستاره دررخ او ماه جستجو کرده
زمین به یمن وجودش نماز میخواند
به گوش خاک خود این کشف راز میخواند
بگو به گمشدکان کشتی نجات آمد
نظام هردوجهان علت ثبات آمد
بگو به مردم خاکی که نور آمده است
ضیاء دیده ی دلهای کور آمده است
بگو که صبح صداقت دمید برگردید
بگو که نور هدایت رسید برگردید
بگومفسر آیات نون وکاف آمد
برای مرده دلان عین وشین وقاف آمد
بگو که خون خداوند عالمین آمد
خلاصه کن سخنت را بگوحسین آمد
حسین زمزمه ی عاشقان دریا دل
حسین بردل دریا زده بود ساحل
حسین مشق شب هرکه اهل زیبایی است
حسین نام قشنگی برای شیدایی است
حسین ساده ترین راه قاب قوسین است
حسین خلقت این عرش وفرش را زین است
حسین بوده که اهل کسا شده تکمیل
بدون او همه ی عشق میشود تعطیل
حسین یک تنه جام غم وبلا نوشید
نبوده قد کسی آن لباس اوپوشید
حسین معنی یک انقلاب ایمانی است
حسین مبتکر ایده های طوفانی است
حسین بانی یک ذبح شیرخواره بود
حسین روضه ی یک جسم پاره پاره بود
حسین عاشق درخون نشسته ای دارد
حسین قاسم سینه شکسته ای دارد
حسین سرو بلند خمیده میباشد
عزا گرفته دستی  بریده میباشد
حسین نیزه نشین بود و کارعیسی کرد
به کوفه خواهر خودرا دوباره احیا کرد