شخصیت سیاسی و عرفانی حضرت امام(ره)

همان گونه كه عرض كردم، از ادله ولایت فقیه، كه امام (رحمه الله) مطرح كردند، پیداست، ایشان ولی فقیه را منصوب می دانند و چنین نیست كه مشروعیت و مقبولیت حكومت اسلامی - هر دو - را وابسته به رای مردم بدانند. اگر چنین حرفی بزنیم، باید امام (رحمه الله) را معتقد به همان نظام مردم سالاری (دموكراسی) غربی بدانیم؛ همان كه امثال آبراهام لینكلن و دیگران مطرح كردند، در حالی كه روشن است ایشان چنین عقیده ای نداشتند. امام (رحمه الله) برای مردم و حضور آنان در تحقق حكومت اسلامی و عینیت یافتن آن نقش زیادی قایل بودند و همین طور هم هست. وقتی ما بگوییم «ان الحكم الالله»؛ حكم فقط از آن خداست، خدا خودش كه نمی آید حكومت كند، خلیفه هایی دارد كه آن ها در واقع، جانشینان خدا در بین انسان ها هستند. در مرتبه اول، بعد از خداوند، رسول اوصلی الله علیه وآله است و بعد ائمه معصوم علیهم السلام. ما معتقدیم در زمان غیبت خلیفه الله هم مع الواسطه، عالمی و فقیهی كه بیش ترین آشنایی را با احكام الله دارد و بیش ترین صفات الهی در او متجلی است، جانشین اوست؛ كسی كه هم از نظر علم بالاترین صلاحیت ها را دارد، بالاترین دانش را برای ادراه جامعه اسلامی دارد و هم از نظر عمل و تقوا، شایسته ترین فرد است. در واقع، ما در نظریه «ولایت فقیه» معتقد به شایسته سالاری هستیم، نه مردم سالاری؛ یعنی: شایسته ترین كسی كه صلاحیت اداره جامعه را دارد باید حكومت كند. حضرت امام (رحمه الله) هم دیدگاهشان همین بود.